De gemeentelijke herindeling leidt tot heftige emoties, aangewakkerd door nostalgische sentimenten. Zo zullen we onze eigenheid en onze inspraak verliezen, zullen we worden platgewalst door bestuurlijke monsters en natuurgebieden zullen worden volgebouwd met industrie. Alle nadelen van schaalvergroting in alle sectoren en bedrijfstakken worden vermengt met alle bestuurlijke miskleunen die ooit het nieuws hebben gehaald en als angstaanjagend sausje over de op handen zijnde herindeling uitgestort. Nee, als het dan toch moet, dan moet Vlagtwedde maar samen met het al even lieflijke Bellingwedde. Twee bestuurlijke Calimero’s die de donzige vleugeltjes om elkaar heen slaan tegen de grote boze buitenwereld. Zo is daar het stoute Stadskanaal, het boze Veendam en het gemene Oldamt die reeds likkebaardend hun klauwen uitslaan naar ons natuurschoon om ons op te zadelen met enge stadse fratsen.
Gemeenten worden in 2015 verantwoordelijk voor jeugdzorg, werk en inkomen en zorg aan langdurig zieken en ouderen. Dat is een hele uitdaging. Wat doen we bijvoorbeeld met het personeel van Bureau Jeugdzorg? Moeten de zorginstellingen met de individuele gemeenten gaan onderhandelen over het leveren van zorg? Blijft de AWBZ eigenlijk wel bestaan? Hoe gaan we om met de werkvoorzieningsschappen? Hoe gaan we de zorg indiceren? Op deze en nog veel meer vragen moet een antwoord worden gevonden. De budgetten worden groter en de puzzels complexer. Daar heb je competente bestuurders en ambtenaren voor nodig die van wanten weten.
Mag ik even het Debacle van Bellingwedde in herinnering roepen waarbij het gemeentebestuur kans heeft gezien om door intern gestuntel de reeds gestarte bouw van een zorgcentrum te torpederen en toen ten einde raad maar besloot om een van de wethouders zowel de schuld als de zak te geven waarna de burgemeester trots kon melden dat hij als koene vader des volks het tij heeft weten te keren? Of mag ik u er even aan herinneren dat een fusie tussen Vlagtwedde en Stadskanaal, waarmee al op tal van terreinen innig wordt samengewerkt, is afgeketst omdat de beide burgermoeders niet samen door een deur kunnen? Lekker professioneel. Ik hou mijn hart vast voor alle hulpbehoevende gezinnen, langdurig zieken, werklozen, gehandicapten, ouderen en psychiatrisch patiënten die nu nog relatief veilig bij de UVW, Jeugdzorg en AWBZ zijn ondergebracht straks op bedeltocht moeten naar het idyllisch gelegen Gemeentehuis van Heerlijkheid Westerwolde om aan de dienstdoende portier te vragen wanneer ze weer eens onder de douche mogen.
Wat hebben we in de tachtiger en negentiger jaren gelachen om de clowneske escapades van de toenmalige Vlagtwedder wethouders en burgemeester. Nauwelijks was de inkt van de door de heren zo gevreesde Ter Apeler Courant droog of men buitelde alweer over elkaar heen in een nieuwe rel. Die goeie ouwe tijd is voorbij. Er komt een schip zure appelen onze kant op van ongekende omvang en Vadertje Staat trekt zijn handen van ons af. We moeten vanaf 2015 zelfstandig leren lopen en, met alle respect, dat zie ik Kindje Westerwolde nog niet doen. Denkt u nou werkelijk dat de minister toestaat dat wij hier op een achternamiddag een rustiek houten hek timmeren om het Reservaat Westerwolde? Dream on, man. Dream on. Vlagtwedde werkt al sinds jaar en dag samen met Stadskanaal op het gebied van zorg voor jeugd. De Vlagtwedder milieuambtenaren werken inmiddels in Veendam. Bellingwedde werkt op ambtelijk niveau al lang samen met buurman Oldamt. Ik weet niet waarom onze beide gemeentebesturen ons het rad voor ogen draaien van een al even onrealistische als onwenselijke fusie tussen Vlagtwedde en Bellingwedde maar men zou er goed aan doen over de eigen schaduw heen te stappen en aansluiting te zoeken bij de grote jongens.
woensdag 19 februari 2014
vrijdag 14 februari 2014
Astrologie voor bèta mannetjes.
Ik neem u mee naar bossen rond Dwingelo. Trek wandelschoenen en iets warms aan, het is nog fris.
Ik heb een sleutelbos en een handboek gekregen van een oude professor. Hij vertelde me dat er daar in de bossen, bij de oude radiosterrenwacht om precies te zijn, een groot geheim schuilt. Hoe hij op het idee gekomen is weet ik niet maar hij is er van overtuigd dat het mijn taak is het geheim bloot te leggen. “Maar pas op!”, gaf hij als laatste waarschuwing in de deuropening mee, “Het is niet zonder gevaar!”. Ik stond op het punt de opdracht terug te geven maar de deur viel reeds in het slot. Er is geen weg terug, ik moet dit doen. Ik neem u mee als getuigen.
We parkeren de auto aan de rand van het bos en gaan te voet verder. Gaandeweg veranderen de aangeharkte wandelpaden in smalle kronkelpaadjes tot er uiteindelijk niet veel meer is dan een wildspoor. Maar vreemd genoeg ontdekken we telkens weer een spoor in de goede richting. Plotseling staan we voor een blok beton van ongeveer anderhalve meter in het vierkant. Het is één van de vier sokkels van de voet van de telescoop. De andere drie zijn door het struikgewas aan het gezicht onttrokken maar als we omhoog kijken zien we het stalen skelet van de telescoopvoet hoog boven de bomen uitsteken. Het is in nog slechtere staat dan ik had verwacht. Na wat zoeken ontdekken we een gemetseld gebouwtje, eigenlijk meer een vrijstaande inloopkast ter grootte van een toilet. Het bevat een stalen deur en wonderwel past een van de sleutels op het slot. Achter de deur, op de achterwand, hangen twee grote schakelkasten. In de hoeken links onder staat het logo van ‘Holec’ in reliëf. De bovenste schakelkast heeft alleen in het midden een grote zwarte kruk. We draaien de kruk een kwartslag naar rechts en meteen begint er in de onderste kast wat te zoemen en piepen en er brandt een rode lamp. De onderste kast heeft verder een standenschakelaar en wat drukknoppen met een lampje er in. We zetten de standenschakelaar in stand ‘test’ en groene lampjes gaan aan in twee knoppen met de opschriften ‘horizontale rotatie’ en ‘verticale rotatie’. We drukken op de eerste knop. Hoog boven ons tussen de takken klinkt het gegil van schurend metaal op metaal en geknars van tandwielen en tandheugels. Uit de voet klinken een paar luide knallen, de gepopnagelde kruisverbindigen zetten zich schrap tegen het veranderende krachtenspel. Maar de schotel beweegt, en daar gaat het om. We zetten de standenschakelaar op ‘terminal’ en volgens de instructies van de professor moeten we op zoek naar een utiliteitsgebouw waarin zich in een afgesloten ruimte een computer moet bevinden. We vinden op enkele tientallen meters afstand een laag vervallen gebouw. Geen enkel raam is meer heel en de deuren hangen scheef in de hengsels. Achter in het gebouw treffen we inderdaad een stalen deur aan en ook daar past een van de sleutels op. Behalve wat spinnenwebben is de computerkamer nog in een verrassend goede staat. Op een stalen bureau staat een oude IBM terminal, een grote beige kast met geïntegreerd toetsenbord. Links daarop zit een klein knopje ‘power’. Tegen de verwachting in gaat de terminal aan en van achter een andere deur horen we het kenmerkende gepiep van een opstartende IBM System/38 Mainframe. Het scherm van de zwarte glazen beeldbuis knettert van de statische lading en linksboven begint een lichtgroene cursor te knipperen. Dan vliegen in rap tempo allerlei commandoregels, waarin we machinetaal Cobol herkennen, over het scherm tot de cursor uiteindelijk stilstaat achter het zinnetje ‘voer coördinaten in’. In de aantekeningen van de professor vinden we die. Het lawaai van het mechaniek van de telescoop klinkt door de bossen. We rennen naar buiten en zien de grote schotel bewegen tot hij uiteindelijk stil staat. Terug in de computerkamer staat er op het scherm:
De nieuwe maan staat net als de Zon in Waterman. Uranus, de heerser van Waterman, staat in contact met de nieuwe maan en doet er nog een schepje bovenop, wat je ongetemde kant omhoog kan halen. Het helpt dat Mercurius en Ceres een harmonieuze verbinding maken: hierdoor kunnen nieuwe communicatieve vaardigheden ontstaan, het kan empathische communicatie geven en de overdracht van geestelijke voeding kan een belangrijke plek innemen. Jupiter en Pluto staan bovendien in direct contact met de Zwarte Zon, wat planetaire en persoonlijke transformatie bespoedigt.
Onderaan knippert de cursor achter: ‘geboortedatum van de leerling van de professor’. We zijn het er over eens dat ik dat ben. Ik voer de datum in. Na enige tijd verschijnt er de volgende tekst:
‘Jouw sterrenbeeld is Leeuw………groetjes, de professor’.
Godsamme, daar heeft die professor ons mooi te pakken gehad. Je zou haast gaan denken dat astrologie echt ergens over gaat.
Ik heb een sleutelbos en een handboek gekregen van een oude professor. Hij vertelde me dat er daar in de bossen, bij de oude radiosterrenwacht om precies te zijn, een groot geheim schuilt. Hoe hij op het idee gekomen is weet ik niet maar hij is er van overtuigd dat het mijn taak is het geheim bloot te leggen. “Maar pas op!”, gaf hij als laatste waarschuwing in de deuropening mee, “Het is niet zonder gevaar!”. Ik stond op het punt de opdracht terug te geven maar de deur viel reeds in het slot. Er is geen weg terug, ik moet dit doen. Ik neem u mee als getuigen.
We parkeren de auto aan de rand van het bos en gaan te voet verder. Gaandeweg veranderen de aangeharkte wandelpaden in smalle kronkelpaadjes tot er uiteindelijk niet veel meer is dan een wildspoor. Maar vreemd genoeg ontdekken we telkens weer een spoor in de goede richting. Plotseling staan we voor een blok beton van ongeveer anderhalve meter in het vierkant. Het is één van de vier sokkels van de voet van de telescoop. De andere drie zijn door het struikgewas aan het gezicht onttrokken maar als we omhoog kijken zien we het stalen skelet van de telescoopvoet hoog boven de bomen uitsteken. Het is in nog slechtere staat dan ik had verwacht. Na wat zoeken ontdekken we een gemetseld gebouwtje, eigenlijk meer een vrijstaande inloopkast ter grootte van een toilet. Het bevat een stalen deur en wonderwel past een van de sleutels op het slot. Achter de deur, op de achterwand, hangen twee grote schakelkasten. In de hoeken links onder staat het logo van ‘Holec’ in reliëf. De bovenste schakelkast heeft alleen in het midden een grote zwarte kruk. We draaien de kruk een kwartslag naar rechts en meteen begint er in de onderste kast wat te zoemen en piepen en er brandt een rode lamp. De onderste kast heeft verder een standenschakelaar en wat drukknoppen met een lampje er in. We zetten de standenschakelaar in stand ‘test’ en groene lampjes gaan aan in twee knoppen met de opschriften ‘horizontale rotatie’ en ‘verticale rotatie’. We drukken op de eerste knop. Hoog boven ons tussen de takken klinkt het gegil van schurend metaal op metaal en geknars van tandwielen en tandheugels. Uit de voet klinken een paar luide knallen, de gepopnagelde kruisverbindigen zetten zich schrap tegen het veranderende krachtenspel. Maar de schotel beweegt, en daar gaat het om. We zetten de standenschakelaar op ‘terminal’ en volgens de instructies van de professor moeten we op zoek naar een utiliteitsgebouw waarin zich in een afgesloten ruimte een computer moet bevinden. We vinden op enkele tientallen meters afstand een laag vervallen gebouw. Geen enkel raam is meer heel en de deuren hangen scheef in de hengsels. Achter in het gebouw treffen we inderdaad een stalen deur aan en ook daar past een van de sleutels op. Behalve wat spinnenwebben is de computerkamer nog in een verrassend goede staat. Op een stalen bureau staat een oude IBM terminal, een grote beige kast met geïntegreerd toetsenbord. Links daarop zit een klein knopje ‘power’. Tegen de verwachting in gaat de terminal aan en van achter een andere deur horen we het kenmerkende gepiep van een opstartende IBM System/38 Mainframe. Het scherm van de zwarte glazen beeldbuis knettert van de statische lading en linksboven begint een lichtgroene cursor te knipperen. Dan vliegen in rap tempo allerlei commandoregels, waarin we machinetaal Cobol herkennen, over het scherm tot de cursor uiteindelijk stilstaat achter het zinnetje ‘voer coördinaten in’. In de aantekeningen van de professor vinden we die. Het lawaai van het mechaniek van de telescoop klinkt door de bossen. We rennen naar buiten en zien de grote schotel bewegen tot hij uiteindelijk stil staat. Terug in de computerkamer staat er op het scherm:
De nieuwe maan staat net als de Zon in Waterman. Uranus, de heerser van Waterman, staat in contact met de nieuwe maan en doet er nog een schepje bovenop, wat je ongetemde kant omhoog kan halen. Het helpt dat Mercurius en Ceres een harmonieuze verbinding maken: hierdoor kunnen nieuwe communicatieve vaardigheden ontstaan, het kan empathische communicatie geven en de overdracht van geestelijke voeding kan een belangrijke plek innemen. Jupiter en Pluto staan bovendien in direct contact met de Zwarte Zon, wat planetaire en persoonlijke transformatie bespoedigt.
Onderaan knippert de cursor achter: ‘geboortedatum van de leerling van de professor’. We zijn het er over eens dat ik dat ben. Ik voer de datum in. Na enige tijd verschijnt er de volgende tekst:
‘Jouw sterrenbeeld is Leeuw………groetjes, de professor’.
Godsamme, daar heeft die professor ons mooi te pakken gehad. Je zou haast gaan denken dat astrologie echt ergens over gaat.
Abonneren op:
Posts (Atom)