Wie kent niet het verhaal van Remi, alleen op de wereld.
Vroeger was er op televisie een tekenfilmserie over Remi. Ik heb daar geloof ik
3 minuten van gezien, 45 jaar geleden. Dus moest ik even op Google kijken hoe
het ook alweer ging.
Remi had het zo slecht nog niet. Ok, zijn pleegvader was dan
misschien een beetje een lul maar gelukkig was die nooit thuis. En na vele
omzwervingen vind Remi uiteindelijk zijn familie terug en erft en passant nog
even het familiekapitaal. Of zoiets. In ieder geval leefden ze nog lang en
gelukkig. En ja, dat rondreizen met die muzikant met die aap zal wel de nodige
ongemakken hebben gehad. Maar het is een jeugdroman en dus blijven ons de meest
schokkende details bespaard. Ik bedoel maar, hij had ook in een katholiek
jongensinternaat terecht kunnen komen. Dan was het een heel ander soort roman
geworden. Hashtag MeToo Remi. Remi bij
de paters.
Het verhaal van de oude dame is geen roman. Het is ook geen
vrolijk verhaal. Ik zeg het maar even van te voren. Als u wat makkelijk huilt
kunt u beter even wegklikken. Het is het verhaal van de eenzaamheid. Veel
ouderen zijn eenzaam. Iedereen om je heen is dood op je kinderen na maar die
wonen aan de andere kant van de wereld. En dit is dan nog de milde versie. De
oude dame trakteerde me op een kopje koffie met een biscuitje. Meelkoekie. “Ain
kop kovvie mit twei meelkoekies. Doar kennen ze mie zó bliede mit mokken……”, vond
ze. Ik was het wel met haar eens. Een kop koffie en een praatje met een oude
dame met een goed verhaal. Daar kom ik de dag wel mee door. Ik houd van 55plus
wooncomplexen op het platte land. De rust, de eenvoud, de regelmaat, de bijna
identieke jaren zestig interieurs, ik houd daarvan. Levende geschiedenislessen
in een overdekt openluchtmuseum.
Wooncomplexen in de Stad zijn anders. Stadse bejaarden zijn
anders. Niet allemaal natuurlijk, maar over het algemeen. Kapsones en zeurders.
Met zo’n nasale Piet van Dijken klagerige zeikstem. Vreselijk. Dat die man af
en toe nog uit de kist wordt getrokken om bij RTV-Noord als ‘tv personality’ in
beeld te verschijnen doen ze ook alleen maar om ons er aan te herinneren hoe
erg RTV-Noord vroeger was. Zijn we net verlost van een vijfentwintig jaar
durende Ede Staal memorial, 25 jaar lang was er elke maand wel ergens in een Gronings dorpshuis een Ede Staal liedjesavond
met oude herinneringen en anekdotes waar RTV-Noord live verslag van deed, komen
ze nu om de haverklap weer met die veel te laat gepensioneerde Piet van Dijken
op de proppen. Ik vraag me ongerust af wat ze gaan doen als die man ooit nog
eens uit de tijd komt. De ‘RTV-Noord Piet van Dijken In Memorial Klouk Serie’.
Of nog iets ergers misschien. Brrrrr.
Terug naar de oude dame. Ze was enig kind. Haar ouders
stierven vroeg. Ze trouwde op jonge leeftijd. Het huwelijk leverde één
zoon op. Toen kreeg haar man een ongeluk op het werk. Hij was als gevolg
daarvan arbeidsongeschikt, was vaak ziek en lag een groot deel van de dag in
bed. Vijfendertig jaar heeft ze hem verzorgd. Op vakantie zijn ze nooit
geweest. In elke bejaardenwoning hangt wel ergens een souvenir of oude
ansichtkaart uit Sauerland of Beieren aan de muur. Bij haar niet. Zo’n drie
jaar geleden overleed hij. Een half jaar later verloor ze haar zoon.
Auto-ongeluk. Hij was niet getrouwd en er zijn geen kleinkinderen. Familie van
haar overleden man is er ook niet. Na de crematie van haar zoon bracht de
begrafenisondernemer haar naar huis. Uit medelijden. Er was verder niemand. Hij
zette haar voor de hoofdingang van de flat af. Alleen in de lift. Alleen over
de galerij. De deur viel achter haar in het slot. De echo klonk hol door het
appartement. Daar stond ze. Alleen op de wereld. “Mien leven was veurbie. Wat
heb ik hier nog? Zal ik mijn jas uitdoen? Of niet? Wil ik nog koffie? Of ga ik
maar meteen naar bed? Of spring ik van het balkon?”. Ze mocht het allemaal
alleen bedenken en hoefde alleen met zichzelf rekening te houden. Maar ze
sprong niet. Ze schikte zich in haar lot en pakte de draad van haar leven weer
op. Veel contact met haar buren heeft ze niet. Ze kan het gewauwel over de
dagelijkse pietluttigheden niet verdragen. Over de droge gebakjes op de
verjaardag van Mientje. Over de slappe koffie op de bingo. Het gepronk met
kleurplaten van kleinkinderen waarvan ze de naam niet kunnen onthouden. Verjaardagen
en kindertekeningen, ze heeft ze niet. Haar zoon had een collega. Die zoekt
haar nog wel eens op. Dan doet hij klusjes, schilderijtje ophangen of zo. Even
een kopje koffie en dan weer weg. Soms ook geen koffie. Een kerstboom heeft ze
niet. Namaakgezelligheid vind ze dat. “Ik ben toch mor allennig”. En met kerken
heeft ze al helemaal niks. Proatjeboksems. Met kerstmis haalt de vrouw van die
collega haar op. De schoonvader van die collega is er dan ook. Is ze toch niet
helemaal alleen met kerst. Met oudjaar kruipt ze er om tien uur in. Een kopje
koffie met een biscuitje en dan naar bed. Lawaai om de keet en zoeperij, niks
aan.
Remi moet niet zo zeuren met zijn ‘alleen op de wereld’. Zielig
gedoe. Lijkt Piet van Dijken wel.
