Dooie dood

Ik moet zeggen, het is een imposante gedaante. Ruim twee koppen groter dan ik, geheel gehuld in een zwarte cape. Zijn gezicht is onzichtbaar in een grote capuchon. De zeis houdt hij in zijn magere rechter hand. Hij staat niet, hij zweeft ongeveer tien centimeter boven de grond. Ik zei niets en Hein ook niet. Hoe het komt weet ik niet maar ik meende enige aarzeling te bespeuren bij de onwelkome gast.

“Ik ben Denap….”. Ja, ik dacht, dan weet hij dat ik het ben, dan is het maar klaar.

“Het is niet jouw beurt. Ik……eh…….heb me vergist...”. Hein was duidelijk niet in zijn normale doen. Wat zijn normale doen wel is weet ik echter niet precies. Ik neem aan dat hij verifieert of hij de juiste kandidaat voor zich heeft en dan met een snelle beweging met zijn zeis een einde maakt aan je leven. Maar het kan best heel anders gaan want ik heb het nog nooit meegemaakt.

“Wil je even binnenkomen?”. Je kunt de verdwaalde dood toch moeilijk zomaar voor de deur laten staan. Het leek me beter om hem van de straat te halen, voor er ongelukken van komen. Hein zweefde dankbaar over de drempel en ging aan tafel zitten. De zeis bleef in zijn hand. Ik wilde hem wel wat aanbieden maar kon me eerlijk gezegd niets voorstellen bij een geraamte met een glas water.

“Ik hoef niks, laat me maar even.” Hij zei dat ik hem had gedroomd maar dat het net leek of ik hem echt riep en dus was hij gekomen. Ik moet erg schaapachtig gekeken hebben.

“Is ook wat lastig uit te leggen”, stelde Hein gerust. Ik vroeg hem of hij bij alle stervenskandidaten langs gaat. Hein legde uit dat dat onmogelijk is want er sterven elke dag honderdduizenden mensen en als hij bij iedereen langs moet is dat geen doen. Het is niet uit te sluiten dat een stervende hem ziet, maar verreweg de meesten gaan gewoon zonder hem. Nog steeds begreep ik er maar weinig van.

“Ik besta eigenlijk helemaal niet, nou ja, niet zoals jij je me nu droomt. Ik besta alleen in de verbeelding. Net als spoken. Jij hebt me nu gezien, of sterker, je droomt me nu zo sterk dat het lijkt alsof je me ziet, maar dat is dus niet zo.”

“Dat kan wel zijn, maar of je nu bestaat of niet, dood is dood. Je kunt geloven dat spoken bestaan, maar tastbaar bewijs voor hun aanwezigheid is er, in tegenstelling tot jou, niet”.

“Je ziet het verkeerd, de dood bestaat weliswaar, maar een geraamte met een zeis die je komt halen bestaat niet, hetzij in de verbeelding van stervende mensen met een levendige fantasie”.

Het was even stil. Ik moest er even over nadenken. Normaal geloof ik helemaal nergens in, maar nu zit ik doodleuk oog in oog met een ommanteld geraamte met een zeis in zijn hand die zegt dat hij niet bestaat. Als dat maar geen precedent schept.

“De dood als illusie…..”. Soms probeer ik ook wel eens iets grappigs te zeggen. Hein bewoog even met zijn zeis en boog de capuchon in mijn richting, alsof hij me aankeek. Ik kreeg het meteen steenkoud.

“Je kan ook te ver gaan, Denap……”.

Hein had kennelijk een kort lontje en daar was ik best een beetje ongerust over. Ik was trouwens ook wel zo’n beetje klaar met de dood, over niet al te lange tijd ging de wekker.

“Ik moet gaan, je wordt zo wakker”.

“Okee…..”. Men moet in zulke situaties niet al te opgelucht overkomen.

“Kan ik nog iets voor je doen?”. Ik durfde me niet af te vragen wat hij daarmee kon bedoelen.

“Om de dooie dood niet…..”, riep ik flink, toen hij al weg was.

Water schrappen

U gaat op 18 maart aanstaande stemmen. Er is u namelijk door eminente, tot op het bot integere oud-politici verteld dat stemmen een groot voorrecht is. Nou, en als zo’n gewichtig man u streng door de beeldbuis aankijkt en u wijst op uw morele plicht, dan gaat u wel.

U gaat stemmen voor de provinciale staten en voor de waterschappen. Ik kan me enigszins voorstellen dat iemand zou willen stemmen bij provinciale statenverkiezingen, zelfs kan ik me voorstellen dat iemand de gemeenteraad relevant vindt. Maar stemmen voor de waterschappen? Daar kan ik me nou helemaal niks bij voorstellen. Stel je voor dat de slootkanten worden gemaaid door de ChristenUnie in plaats van door GroenLinks. Lekker belangrijk. En als de Ruiten A per ongeluk eens buiten zijn oevers treedt kunnen we de verantwoordelijke bestuurders lekker electoraal straffen bij de volgende verkiezingen. Dat zal ze leren.

De boeren moeten niet te veel en niet te weinig water op het land, de natuur moet ruimte hebben en het regenwater moet snel genoeg weg kunnen. En de slootkanten moeten worden gemaaid en de ratten moeten worden gevangen. Volgens mij is dat meer iets voor een handvol ambtenaren op het gemeentehuis dan voor een gekozen bestuur. Maar daar denk ik natuurlijk veel te makkelijk over want de kosten voor het in stand houden van een onnodige bestuurslaag lopen in de vele miljoenen en dus moet het wel heel belangrijk zijn. En een weggestuurde wethouder of gedeputeerde moet natuurlijk ook weer ergens aan het overheidsinfuus.

Ik zag onlangs op RTV-Noord een spotje van de ChristenUnie over de waterschapverkiezing. De goede man, neem ik gemakshalve even aan, wilde de christelijke waarden terug in het waterschapbeheer. Helaas zei hij er niet bij wat hij daar mee bedoelde. Omdat ik lijd aan plastisch-realistisch materialisme dacht ik meteen aan praktische dingen: een stiltecentrum op de werkplaats of kapelletjes op het platte land, net als in Duitsland. Ik noem maar wat. Maar als ik wat verder doordenk kom ik op heel andere gedachten. De voordelen op economisch gebied zijn gigantisch! Stel je voor: je kunt in een natte periode voor een akker gaan staan en door je armen te spreiden en heel diep je wenkbrauwen te fronsen, net als in de film, kun je het water laten wijken en kan de boer met gezwinde spoed het land op gelijk een onderdrukt volk op de vlucht voor een farao. En terwijl de schaatsen nog dik in ’t vet in zomerslaap zijn, loopt de schouwer doodleuk over het water naar de overkant. Op de jaarlijkse barbecue voor het personeel heb je genoeg aan drie broden en vijf vissen. Of andersom, dat kan ik nooit onthouden. En we drinken wijn uit eigen sloot.

Nooit gedacht dat ik nog eens voordelen zou gaan zien in christelijke waarden. En dat allemaal dankzij de waterschapverkiezingen.