Herinneringen

Ik heb helemaal geen verstand van schilderkunst. Ik weet wat me aanspreekt en wat niet. Wel heb ik een voorkeur voor schilderijen waaraan je kan zien wat het voorstelt. Een soort foto maar dan met verf en kwast. Als de kunstenaar gaat uitleggen wat ik moet voelen als hij klodders verf op een doek smijt en er daarna met zijn vingers in gaat smeren dan haak ik af. Ik geloof dat mijn voorkeur ‘realisme’ heet, maar zelfs dat weet ik niet zeker.

Herinneringen kunnen soms knap zeer doen. En dan heb ik het niet over slechte herinneringen of jeugdtrauma’s, nee, ook prettige herinneringen kunnen je soms behoorlijk van slag brengen. Bijvoorbeeld als degene met wie, of aan wie, je prettige herinneringen hebt er niet meer is om ze mee te delen. Verder zijn herinneringen voor een ander waardeloos. “Ken je het verhaal van die jongeman die altijd met zijn meisje stond te zoenen in de nis in de zijgevel van haar ouderlijke woning in 1954?” Nee, natuurlijk niet, het mag voor hem en/of haar een dierbare herinnering zijn, voor mij is het niet meer dan een mededeling uit een andere tijd.  Apart spul, herinneringen.

Tot mijn grote vreugde heeft de hobbyschilder die opendoet ook een voorkeur voor realistische schilderijen. Behalve schilderen tekent hij veel. Dat vindt hij makkelijker. Een stuk papier en een potlood en je kunt beginnen. Vaak wil hij wel schilderen maar dan heeft hij geen zin om de schilderspullen klaar te zetten. Of hij heeft geen zin om de verf en kwasten op te bergen als het schilderen klaar is. Kom je een dag later terug is de verf uitgedroogd en de kwasten hard. Tekenen dus. Mijn oog valt op een tekening van een oud keuterboerderijtje. Het huisje is erg gedetailleerd maar de omgeving is slechts summier of helemaal niet weergegeven, het huisje zweeft als het ware op het papier. Het is het huisje waar zijn vrouw geboren is. In de zijgevel zit een nis met een uitsparing in het dak waar de deur naar de stal zit. “In die nis hebben we heel wat afgevreeën!” Hij wijst met zijn vinger tot vlak bij de nis, alsof hij de hoek wil aanwijzen waar ze altijd stonden. Het huisje staat er al lang niet meer. Ik krijg een rondleiding door zijn privémuseum. Hij wijst op een schilderij wat hij voor haar maakte toen ze al ziek was. Het zit vol symboliek die mij volkomen ontgaat maar die hem erg ontroert. “Kiek laiverd, dizze heb ik veur die mokt….” had hij gezegd. Een week later was ze dood. Dit is duidelijk een herinnering die zeer doet. Het is een halve minuut stil. Dan opeens is hij terug in het heden. Op weg naar de deur komen we langs een tekening van een jonge meid. Het is het meisje waarmee hij uren in de nis in de zijgevel stond. “Joa, dat was wat!” Zijn ogen glinsteren en hij grijnst van oor tot oor. Kijk, deze herinnering gaat dan wel weer.