In het grote gebouw met aanleunwoningen viel haar
verschijning niet in positieve zin op. Toch keek ze verrassend kwiek uit haar ogen. Mensen van
haar leeftijd die naar een aanleunwoning verhuizen hebben vaak een wat gelaten,
berustende blik. Dan laten ze een vrijstaande woning achter met een grote tuin
waar ze het grootste deel van hun leven gewoond hebben. Tot ver na de pensioengerechtigde
leeftijd hadden ze alles nog zelf gedaan en dan komt de tand des tijds toch nog
onverwacht aan de voordeur knagen. Maar bij deze dame niet. Ze zag er weliswaar
breekbaar uit, alsof ze zojuist als door een wonder uit een rolstoel was
opgestaan, maar ze keek me aan met een blik van ‘nog even de wasmachine naar
boven tillen en dan eerst koffie’.
Ze woonde er nog niet zo lang. In de anderhalve minuut na
mijn entree had ze al drie keer laten vallen dat ze ‘een moeilijke tijd achter
de rug had’, waarna ze een seconde stilte liet vallen en mij verwachtingsvol
aankeek. De hint was duidelijk, ze wilde alles vertellen over de moeilijke tijd
maar ik moest er eerst om vragen. Voorzichtig probeerde ik het met: “Heeft u
altijd hier in het dorp gewoond ..…?”. Dat was voldoende. Er volgde een lang
relaas over haar man, waarbij ze af en toe diep moest zuchten. Het was duidelijk
dat het een vent van niks was, die man van haar. Ik nam onwillekeurig aan dat
ze pas weduwe was geworden en dat het schelden op haar man bij het
verwerkingsproces hoorde. Achteraf had
ze het 30 jaar eerder moeten doen, zei ze. Dertig jaar eerder…..? Probeerde ze
me nou wijs te maken dat ze pas was gescheiden? Dat bleek inderdaad het geval. Na 47 jaar
huwelijk was de koek op. Ze waren bij elkaar gebleven voor de kinderen. De
jongste was nu 40 jaar. Op die leeftijd moeten ze oud genoeg worden geacht de
schok van een gezinsbreuk te weerstaan, vond ze. Ik vroeg me in stilte af of de
zoon nog bij zijn ouders had gewoond of misschien inmiddels zelf alweer
gescheiden was, maar iets aan de hele situatie maakte dat ik vond dat ik maar
beter niet te veel moest zeggen. Het was haar waarheid en enige vorm van nuance
paste daar niet bij.
Inmiddels had ik mijn werk in het appartement er op zitten.
Blij toe. Ik had genoeg gehoord. Slechts een klein detail miste nog om het
plaatje compleet te maken. Ik wilde dolgraag weten wat de reden van de scheiding
was geweest maar daar kon ik natuurlijk niet naar vragen. Maar het toeval
bewees me een goede dienst. Ik maakte een opmerking over het interieur, om de
aandacht even van het huwelijksdrama af te halen, zodat het makkelijker is om
op te stappen. Ze vertelde dat ze niet vaak in het appartement was omdat ze
veel bij haar vriend verbleef. Ik moet haar erg schaapachtig hebben aangekeken.
“Tja…..”, zei ze, “….het was niet de bedoeling dat mijn man er achter
kwam…..maar ja…..het moest wel een keer mis gaan…..”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten