Het is zaterdagmiddag, 13 december 2025. Het is half drie. Ik sta voor het raam. Of er achter, dat mag ook. Tis maar hoe je het bekijkt. Ik kijk uit over de rotonde, de Nulwegbrug en een stuk Viaductstraat. En heb daarmee tevens ruim zicht over wat er zich op het fietspad vlak voor ons huis afspeelt. Het fietspad is bedoeld voor twee rijrichtingen. Met witte strepen in het midden.
Er zwaait vanaf de rotonde een fietser de bocht om en komt mijn kant op, richting Ter Apelkanaal. Het is een elektrische fiets, lichtgroen metallic. De man is van mijn leeftijd, misschien zelfs wat ouder. Maar dat kan ook heel gemakkelijk een beoordelingsfout zijn want ik zie mezelf altijd een stuk jonger dan een ander. Laten we zeggen: 60 plus, dan zit ik altijd goed. Hij draagt een donkere pet. Geen baseballcap. Een ouderwetse antraciet kleurige pet met een werkje in de stof. De jas is daarentegen modern, volgens de laatste winterjassen mode. Niet dat Hollands felle oranje maar iets getemperd. Het ging meer richting sienna. Sienna met geel denk ik.
We zijn allemaal jong geweest en we weten allemaal dat gewoon netjes rechtdoor fietsen bij tijd en wijle best wel saai kan zijn. Dus hebben we allemaal weleens rare capriolen uitgehaald op onze fietsen. Op de pakkiedrager zitten terwijl je fietst, op de trappers staan ipv op het zadel zitten. Wild heen en weer slingeren, stoepranden op en af racen, kruispunten diagonaal oversteken. Stukje berm meenemen, olifantenpaadjes in het plantsoen gebruiken, keihard de struiken in sturen en dan onder luid gejoel van je vrienden jezelf en de fiets weer bevrijden uit de stiekelbossen. Door de Ter Apeler bossen crossen en in het Meebos door de droge sloot scheuren. Met een flinke aanloop kon je dan in een boog, zonder bij te trappen, precies voor het Spoorbruggie uitkomen en dan waande je je een echte motorcrosser. Of je geraakte dan net naast het bruggetje en dan ging je op je bek. Nou ja, precies wat je jongeren nu nog steeds ziet doen.
Het is op deze zaterdag mooi weer. Ik snap dat die man daar fietst. Straks is het weer een week kutweer en dan fiets je niet meer voor de lol. Vooral niet in je nieuwe oranje jas. Ik zie de man dichterbij komen. Nog een paar trappen en hij fietst voor ons huis. Ik kan zijn gezicht goed zien. Hij zit een beetje voorover. Ik zie iets in zijn ogen. En een trekje om zijn mondhoeken. Een vonk, een sprankel; een vleugje jeugd maakt zich los uit de vergetelheid en bereikt zijn brein. En dan gebeurt het. Ik heb het zelf duizendmiljoen keer gedaan en nu zie ik het deze man doen. Hij slalomt. Vier, vijf middenstreepjes maar. Dan fiets hij alweer gewoon netjes rechtdoor. Het hele verhaal speelt zich in een paar seconden af. Dit stukje lezen duurt langer. Dit stukje schrijven duurde veel langer. Maar hij deed het en ik zag het. De duvel is oud. De duvel en zijn ouwe moer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten