Buut 2013

Het is pas kwart voor zeven als we bij het Boschhuis aankomen. De zaal is nog niet vol en we hebben ruim keus aan zitplaatsen. Ik weet als voormalig insider hoeveel bloed, zweet en tranen er moeten hebben gevloeid bij de buutcommissie, artiesten en alle andere medewerkers op de achtergrond voor het eindelijk zo ver is en het is erg comfortabel om geheel onbelast en onbeladen aan te mogen schuiven. Bij de mensen die ik tref spat de adrenaline zowat uit hun ogen en het toilet is een trouwe metgezel om de door de zenuwen aangewakkerde plasdrang te lenigen. Als door een speling van het lot bezetten wij het tafeltje naast de bestuurstafel, de tafel waar het gemeentebestuur plaatsneemt, bijgestaan en onderhouden door enkele ervaren Kloosterwiekers.

Ik weet het niet zeker maar dit is volgens mij de eerste keer dat ik als toeschouwer in de zaal zit op vrijdagavond. Het afgelopen decennium was ik of op het podium of op zaterdagavond in de zaal. Als buutist ervaar je dat het publiek op vrijdag ‘anders’ is dan op zaterdag. Toch valt het in de zaal erg mee. Ik vond dat het publiek erg goed reageerde. Er waren tot mijn verbazing zelfs behoorlijk wat mensen verkleed. Zelfs het rumoer was hetzelfde als op zaterdag. Delen van het publiek hadden er moeite mee fatsoenlijk hun mond te houden als iemand op het podium aan het woord was. De fabel dat het vrijdagpubliek beschaafder is dan het zaterdagpubliek kan de prullenbak in. Ook de gezelligheid tijdens en na de voorstelling doet niet onder voor de zaterdag. Wat mij betreft is er eigenlijk geen reden meer om persee op de zaterdag naar de buut te willen.

Vanaf mijn zitplaats had ik ruim uitzicht op de bestuurstafel en dat bood mij een uniek uitzicht op het gemeentebestuur en hun begeleiders. Ik moet zeggen dat het er neutraal beschaafd aan toe ging. De wethouders hadden bij tijd en wijle zichtbaar plezier. Van de burgemeester weet ik het niet zeker, zij zat met haar rug naar me toe en ik zag haar gezicht alleen van opzij. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze met gemengde gevoelens zat te kijken. Het lijkt me ook niet makkelijk om daar als hoofdvertegenwoordiger van het lokale volk allerlei bagger over jezelf te horen vertellen. Meestal is het bagger waar ze uit hoofde van haar functie niets aan kan doen en ik had de indruk dat ze aan moest horen wat mensen overdag niet tegen aan haar durven zeggen. Beetje jammer, gemiste kans. Slechts eenmaal hoorde ik een toespeling die wel degelijk hout snijdt en dat ging over het feit dat de prille vrijage met Stadskanaal is verbroken wegens de onverenigbaarheid van karakters van de beide burgermeesters. Dat is erg onprofessioneel van de beide dames en dat onze Vlagtwedder Leading Lady daar wat zuur bij keek vind ik een typisch geval van eigen schuld dikke bult. Verder was de buut voor een deel datgene wat je kunt verwachten maar dit jaar ook verrassend verfrissend. De rol van Prins en Vorst en ceremonieel tijdverdrijf was gelukkig duidelijk bescheidener dan vroeger jaren en dat komt de Buut erg ten goede. Er was dit jaar een goede mix tussen bekende nummers en nieuwe typetjes en artiesten. Ik zie hier en daar nog wel wat oude dogma’s en vastgeroeste gewoontes maar het kan ook zijn dat ik daar wat overgevoelig voor ben.

Wel een beetje vreemd om als toeschouwer in de zaal jezelf op het podium in een koortje te zien staan. Erg confronterend om te constateren dat de kwaliteit van de zang er hoorbaar op vooruit is gegaan. Dat geeft te denken.