Het is ons gelukt. We waren op tijd voor het eerste nummer van Fath. Fath liet een aantal nummers horen die voor mij nieuw waren. Zo gaat dat, let je even niet op en prompt wordt ineens de hele wereld om je heen anders. Er waren nummers bij met stukjes samenzang. Geweldig om te horen hoe goed jullie dat onder de knie hebben. Misschien komt er nog eens een Iers a capella nummer van Fath? Mag ook met een Groningse tekst, daar doe ik niet moeilijk over. Aan het eind komt dan toch The Wild Rover weer langs. En zo hoort het ook, ga mee met de tijd maar behoud ook wat van het oude.
Tja, het oude, ouder worden, met alle gevolgen van dien. Het begint er al mee dat het tempo van leven je in staat stelt op tijd te komen voor het Koninginnedagconcert. Want ook al is Willem al drie jaar koning, dat woord houdt ik er in. Koningsdagconcert, daar moet ik nog aan wennen.
Wat mij vanavond opviel was dat het publiek verandert. Tenminste, dat dacht ik. Maar toen ik goed keek was het niet zo zeer een ander publiek, het was hetzelfde publiek, maar dan ouder. Vijf euro per persoon entree is op zich niet eens veel, inclusief garderobe, maar dat je voor dat geld dan ook nog twee plaatsen mag bezetten maakt het extra goedkoop. En het wordt nog beter want volgend jaar worden er op de vloer met gele strepen rollatorbanen aangebracht om voldoende doorstroming te kunnen garanderen. Want stel je voor, moet je nodig naar de luierwissel, sta je vast op de dansvloer. Moet je niet willen.
Ook de jongens van de Borrelband hadden hun repertoire aangepast. Wat heet aangepast, alleen de Rolling Stones zijn gebleven, de rest is weg. Paint it black had ik er persoonlijk graag in gehad, desnoods in plaats van You can’t always get what you want. Maar tekstueel klopt het voor mij dan weer wel: ‘je kan niet altijd krijgen wat je wil, maar soms, als je goed je best doet, vind je wat je nodig hebt’. Rustiger is het geworden, aangepast aan de geestelijke gesteldheid die hoort bij het klimmen der jaren. Silvia’s Mother had er nog wel bij gepast, maar misschien is die al overleden. En er zitten een paar hele hoge uithalen in dat nummer, dat kan ook meegespeeld hebben. Het klonk bij toeren wat rafelig, alsof jullie er niet helemaal bij waren. Maar geen klagen hoor, ik blijf fan van de Borrelband. Opvallend was de intrede van Procol Harum. We skipped the light fandango and turned a whiter shade of pale. Dat maakte me wat ongerust: ‘we lieten de lichtvoetigheid achterwege en werden lijkbleek’. Kom op jongens, kop d’r veur! Onze stemmen worden moe en onze buiken gaan hangen, maar wat geeft het. Forever young! Tijd voor een stemmingswissel. Het is voorjaar, ook al voel je jezelf wat herfstachtig. De hemel kan wel even wachten.
Na de laatste toegift gingen we naar huis. De afterparty lieten we mooi voor wat het was. En morgen gezond weer op. Het is tenslotte Drie Koningen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten