De pratende paardenbloem.

Laatst liep ik door de mooie Ter Apeler natuur. Ik kwam langs een veld met hoog gras en bloemen en andere planten. Bloemen en andere planten heten tegenwoordig kruiden. Vaak voorafgegaan door een bijvoeglijk voornaamwoord zoals ´heilzaam´. Duurzaam, gezond en biodivers. Het was een warme luie dag en ik besloot om even languit in het gras met de kruiden te gaan liggen. Dergelijke momenten zijn zeldzaam want normaal heb ik daar geen geduld voor. Maar goed, nu was het dan zover. Na enige tijd meende ik een stem te horen. Het was een zachte meisjesachtige stem. Ik verklaarde mezelf voor gek, wat weinig moeite kost, en ging verder met mijn gedachten. Maar het stemmetje was er, onmiskenbaar. Het stemmetje zei: „Ik ben een paardenbloem. Ik wil je iets vertellen. Ik groei hier omdat de grond slecht is en ik kan de grond weer goed maken, zelfs als ik dood ben.“ Of iets van die strekking.

Bovenstaande alinea heb ik uit mijn duim gezogen. Ik lag helemaal niet in het gras. Ik las het op Facebook. Een veel doorgestuurd bericht. Ik heb niks tegen paardenbloemen en vind een gezonde bodem met veel biodiversiteit het mooiste wat er is. Maar het gaat mij om de boodschap. Of eigenlijk meer de vorm van de boodschap. Dit is kennelijk de manier waarop je mensen moet aanspreken. De mensheid functioneert op het niveau van een vijfjarige? Misschien wat overdreven. Maar op televisie (ook zo iets inderdaad) zag ik een mevrouw die er voor had doorgeleerd zeggen dat Trump een impulsieve kleuter is. Als de baas van de VS al een impulsieve kleuter is dan kan het met de mensheid bijna niet beter gesteld zijn. En dat is ook zo, in de Ster Reclame komt elke avond een pratend beertje langs. Het beertje kan door jouw wasgoed kruipen en dan ruikt alles heel erg fris! En mensen die aan die bloemenberenkleertjes ruiken doen dan een debiel tiktokdansje. Zegt dit iets over de doelgroep of zegt dit iets over de reclamemakers? Het zegt iets over de hele mensheid: een argeloos stelletje goedgelovige holbewoners die je alles op de mouw kan spelden. En dat lukt al ruim 2000 jaar. Hoe sterker het verhaal hoe meer ze het gaan geloven. Geen wonder dat populisme zo goed werkt. 

Pim Fortuyn vertelde ooit een journalist dat ze eerst de moedermavo moest gaan afmaken. Nou, nou, dat was wat! En zie waar we terecht gekomen zijn: ons laatste kabinet had een minister van asiel die nu tijd en wachtgeld genoeg heeft om haar algemene ontwikkeling en omgangsvormen wat bij te spijkeren. En misschien kan ze een keer naar een echte dameskapper. Ze vind er wel een in de Tweede Kamer van de kappervakschool.

Wat het ook goed zou doen op Facebook is een voorlichtingsfilmpje over de landelijke politiek: „Hallo, ik ben een Kamerlid, ik wil je iets vertellen. Ik zit hier niet om het land te helpen besturen maar om herkozen te worden. Daarom verzin ik allemaal dooddoeners en drogredenen om je voor de gek te houden. Zodat je op mij blijft stemmen zodat ik in de Tweede Kamer kan blijven en ruim 140.000 euro per jaar opstrijk met niks doen. Nou ja…niks. Het is nog best lastig hoor want ik mag niks zeggen en moet doen wat de fractievoorzitter zegt. En als dameskapper ben ik gewend nogal te zwetsen tegen oude dames die toch niks terug zeggen dus het valt allemaal niet mee.“

Ik hoop dat zo´n filmpje er niet komt. Want van zwetsende Kamerleden wordt niemand beter. Dan is er wel een beter idee voor een voorlichtingsfilmpje. Geen pratend Kamerlid maar een pratend petje. „Hallo, ik ben een baseball cap. Je hoort mij te dragen met de zonneklep naar voren. Zodat de zon niet in je ogen schijnt....... “. Ik denk dat dat beter aansluit bij de belevingswereld van de aanhang van onderhavig Kamerlid.

Johannes is moe.

In de heerlijkheid Westerwolde, daar waar de Runde vanaf het Bargerveen komende uitmondt in de Ruiten Aa, ligt op een zandplaat, verscholen in de bossen, het Klooster Ter Apel. Het is september 1606. Johannes zit in de priorkamer. Hij is net terug van zijn rondgang over de kloosterenclave. Veel meer dan een moestuin is het niet meer. Sinds het vertrek van de meeste broeders is er gewoon te weinig mankracht. De pachtboeren doen het beter en zijn Johannes nog goed gezind. Het kloosterbos biedt een treurige aanblik. Er zijn weer eens bomen gekapt. Van de daders natuurlijk geen spoor. Verder is het dak van het Ossenschot bij Hanetange ingezakt. Dat moet voor de winter hersteld worden. Maar door wie?

Johannes is nu tevens predikant van de Hervormde Kerk en dan is er nog het gasthuis. Er zijn nog maar een paar broeders en die zijn ook al op leeftijd. Ze mochten destijds blijven en die hielpen Johannes daar waar het kon maar er was gewoon teveel werk. Johannes had gevraagd om personeel aan te mogen nemen. Er was weerstand tegen. Men was bang dat Johannes ze de katholieke geloften zou laten afleggen. Wat een onzin. Johannes was nu toch predikant? En hadden ze hem niet zelf toestemming gegeven om te trouwen? Nou ja, uiteindelijk zullen de extra arbeiders er wel komen want het Klooster was een belangrijke schakel in de voedselvoorziening. En er was in dit ruige gebied behoefte aan veilig onderdak voor reizigers. De Staatsen konden helemaal niet zonder Klooster Ter Apel. Zijn vrouw Anna was goed voor hem. Ze was slim en hielp Johannes met het bestieren van het gasthuis en de landerijen. Al ging het wel wat langzamer allemaal, nu hun dochter Hendrikje er was. 

De priorkamer van het klooster was nu de woning van Johannes en Anna. Hij legt het hoofd achterover en sluit zijn ogen. Meteen is hij weer terug in 1587. Hij was net gekozen als abt of hij kreeg de zwaarste taak van zijn leven. Er waren een aantal vrouwen opgepakt. Ze werden beschuldigd van hekserij. Johannes moest naar de burcht te Wedde om het proces te leiden. Wat wist hij nou van heksen? Maar hij was een vooraanstaand vertegenwoordiger van de kerk en hij had er maar te zijn. Wie anders dan een priester kon weten wat de duivel allemaal uitspookt? Hij kon sindsdien nauwelijks een nacht doorslapen. Steevast werd hij wakker van het gegil en gekrijs van de vrouwen. De beul van Farmsum had zichtbaar plezier in zijn werk.

Plotseling werd de deur van de priorkamer opengegooid. Twee naakte vrouwen stormden naar binnen. Ze zagen er vreselijk uit, overal wonden en brandplekken en besmeurd met hun eigen vuil. Ze gilden het uit: „Johannes! Johannes! Red ons!“ Vlak daarachter kwam de beul binnen, zijn lederen hoofdkap hing in zijn nek. Zijn gezicht nat van het zweet. In zijn hand hield hij een roodgloeiende pook waarmee hij in de richting van de vrouwen prikte. „Kom hier, ik zal jullie je heksenwerk afleren!“ Met drie grote stappen stond hij bij Johannes. Hij hief zijn pook omhoog om uit te halen en met zijn andere hand greep hij Johannes bij de keel. „Voor jou is er ook een brandstapel....!“ Johannes schreeuwde het uit. Hij schopte met zijn benen en maaide met zijn armen.

 „Johannes! Johannes wordt wakker.....“, het was Anna. Haar koele hand op zijn wang, Hendrikje nestelde zich op zijn schoot. “Waren de vrouwen weer op visite?“ „Ja, de beul kwam ook weer eens langs....“, zuchtte Johannes. „Er is bezoek voor je.....“ zei Anna. Twee heren uit Groningen zaten in de refter. Anna had ze voorzien van eten en drinken. De broeders hadden de paarden uitgespannen en het rijtuig stond al in de schuur. Ze zouden 1 nacht overblijven en morgenvroeg zouden ze weer vertrekken richting Groningen. Johannes fatsoeneerde zijn uiterlijk zo goed en zo kwaad als mogelijk en begaf zich naar de refter. Hij heette de heren welkom en schoof bij ze aan. Anna bracht een kruik bier. „Goed nieuws Johannes!“ zei de oudste en hoogste in rang. „Je kunt werkvolk aannemen. Je geeft ze kost en inwoning en een paar stuivers loon. Maar let op! Het tiendengeld blijft. Je haalt het maar uit de extra opbrengst die ze je zullen opleveren. En nog wat; we willen morgen een vat bier en 2 zak meel op de wagen. En flink vol Johannes! Geen aangebroken rommel. Het zou jammer zijn als de wintervoorraad hooi in brand vliegt. Begrijpen we elkaar.....?“ Johannes knikte gedwee. Ook Anna hield haar mond. Zij zou vannacht met Hendrikje bij de dienstmeiden op zolder slapen, in een kamertje achter de ziekenzaal. Daar waren ze veilig. De Groningers zouden vanavond dronken worden en schreeuwen om meer bier.

   

Hinkelen in Düsseldorf

 

Brood bestaat uit meel en water en een beetje gist en nog minder zout. Meer is het eigenlijk niet. Je kunt er van alles doorheen gooien en in allerlei vormen kneden maar de basis is vrij simpel. Iedereen kan het en miljoenen bakkers doen het elke dag maar weer.

 

We gingen een weekend weg. De keuze viel op Düsseldorf. Dan konden we meteen de kerstmarkten bekijken. Honderden kraampjes met kerstversieringen, gepofte kastanjes, gebakken champignons. Een complete ijsbaan met schaatsenverhuur. Een groot tijdelijk houten café in twee bouwlagen. Glühwein, bier, braadworst en zingende rendieren. Ik neem aan dat de kerstmarkt er in 2025 net zo uit ziet.

Een wandeling langs de Königsallee mag natuurlijk niet ontbreken. Luxe etalages met dure Italiaanse kleren, tassen en horloges. Er stonden bewakers bij de deur en er stond een rij toeristen voor. Je kon aan de mensen zien dat ze daar nooit iets zouden kopen maar kennelijk moet je een keer in zo'n winkel zijn geweest. We kwamen langs een grote glazen pui met daarin 1 auto. Hij was groot en zwart. Het merk weet ik niet. Ik las op een klein bordje iets van American Design of zoiets. Er stond een dame achter het raam aan een lessenaar met een telefoon er op naar buiten te kijken. Ik keek naar haar met mijn jas van de Welkoop en mijn muts van de Hema. Geen prospect, moet ze gedacht hebben.

Even verder zag ik een soort horecagelegenheid helemaal in het roze. Ook het personeel was in het roze. Wat ze verkochten weet ik niet. Ik gok op roze koeken met roze ranja. Gasten waren er niet te bekennen. Door zo’n overdekte winkelpassage zijn we ook eens gelopen. Daar was een winkel met allemaal witte potjes en tubes. In de deuropening stonden twee mannen met aangebroken potjes zalf in de hand die ons naar binnen wilden lokken. Strakke lijven, getrimd hoofd- en gezichtshaar. Trendy kleertjes aan. Er waren wel duizend zalfjes om je gezicht mee in te smeren. Of ze onze gezichten mochten insmeren met iets. Dat mocht niet. Echtgenote liep alvast door. „Maar wat smeert ù dan op uw gezicht?“ vroegen ze mij geschokt. „Niks“, zei ik naar waarheid. Die blikken van die kerels! „O jeetje....!“ riepen ze uit. De ene rolde met zijn ogen en de andere wapperde met zijn hand voor zijn gezicht.

Gelukkig zijn er nog genoeg buurten voor gewone mensen zoals wij. Daar vonden we ons vertrouwde kroegje waar ze Killepitsch verkopen. Een kruidenlikeur. We zijn er jaren geleden ook eens geweest. Een oeroud interieur. In de pui zit een klein glazen luikje waar je een borreltje kan kopen. En we kwamen langs een bakkerswinkel. Daar zijn er wel meer van. Op deze stond met grote letters Hinkel. We hadden ergens gelezen dat men bij een bezoek aan Düsseldorf bakkerij Hinkel niet mocht overslaan. Er stond een lange rij mensen voor alsof het de enige bakkerij in Duitsland betrof.

Op onze hotelkamer was er chips, borrelnootjes, bier en wijn. Televisie aan, pantoffeltjes aan en de beentjes omhoog. Ruim twaalfduizend stappen op de teller. En `s morgens waren er frische Brötchen bij het ontbijt. Of ze van Hinkel waren weet ik niet.

Massey Ferguson

Trots op de trekker. Van een jongen die geen boer werd.

Ik heb een oefening voor jullie. Het gaat als volgt: ga rechtop staan, duw de heupen een klein beetje naar voren, de handen in de zakken, trek je hoofd een beetje naar achter, hierdoor zakt je kin een beetje op de borst. Trek dan ook je schouders iets naar achteren, niet teveel want dan raak je uit model. Frons je wenkbrauwen licht, probeer tegelijkertijd niet te streng of bozig te kijken maar met een nauwelijks waarneembare glimlach, desnoods met één mondhoek. Wat je wil uitstralen is zelfbewustzijn en trots. Spreek dan de volgende zin uit: „Massey Ferguson. 120 pk.“ Beetje monotoon, niet te zangerig en vooral niet te hoog. Het moet klinken alsof het voor jouw de gewoonste zaak van de wereld is maar toch diep van binnen flink trots. Niet iedereen heeft een Massey Ferguson met 120 pk maar jij wel. Dit moet je een paar keer oefenen voor je in de juiste stemming bent en je de zin met zelfvertrouwen kan uitspreken: „Massey Ferguson. 120 pk.“ Nog maar eens: „Massey Ferguson. 120 pk.“  Voel je het?

Ontspan maar weer even. Nu doen we wat anders. Ga in een gemakkelijke stoel zitten. Niet lui achterover maar een beetje rechtop, met de rug los van de leuning. Houdt je knieën tegen elkaar. Vouw je handen licht, de ene hand in de andere en leg ze op je knieën. Duw je schouders naar voren. Je voelt meteen wat je uitstraalt: verlegenheid, bescheidenheid. Spreek dan de volgende zin uit: „Kubota. 78 Kw.“ Zeg het wat langzaam, bedachtzaam. Beetje hoge stem maar niet overdreven met je kopstem. Beetje zangerig mag wel. Maak de a van Kubota een heel klein beetje langer. Maak ook de w van Kw wat langer. „Kubotaa. 78 Kawee.“ De toon wordt aan het eind van de woorden wat lager. „Kubotaa. 78 Kawee.“ Voel je het verschil?

Echtgenote en ik reden laatst in de namiddag van het oppassen terug naar huis. De radio stond op Radio Noord. Waar je Groningen hoort. Gedurende enige tijd kwam steeds de volgende zin voorbij: „Op de Massey Ferguson, ik wol dat ik die rieden kon, deur de braggel en de stront, Massey Ferguson.“ Het deuntje en het stukje tekst beten zich in mijn schedel vast als een teek in je knieholte. Het schuurde, wrong, vloekte. Iets klopt er niet aan dat liedje. Het heeft een grote irritatiefactor. Maar wat is het? Waar gaat het mis?

Thuis aangekomen ging ik Googelen. Ik wilde er meer van weten. Ik speelde het liedje een paar keer af. Op zich niks mis mee, de artiest kiest zijn onderwerp en de luisteraar mag er iets van vinden. Zo gaat dat nou eenmaal. Maar deze bleef hangen. Ik kwam er niet af. De volgende dag, ik zat rustig met mijn trein te spelen, schoot het me te binnen. Het eerste wat bij me opkwam was dat de schrijver geluk had dat het een Massey Ferguson betrof. Niet alleen vanwege die 5 lettergrepen die in dit geval makkelijk in de melodie waren te gieten. Ook vanwege de naam. Ik bedoel maar, het had ook een Fendt, Case of Claas kunnen zijn. Zo’n liedje krijgt dan meteen een heel andere klank. Maar dat is niet wat mij stoort. Het tweede wat bij me opkwam was de manier waarop het gezongen wordt. Aan de ene kant heb je de jongen van 7 jaar oud die, zittend op de trekker, graag boer wil worden. Wat een machtig gevoel moet dat zijn voor zo’n kind, dat grote stuur in je knuisten en die onmetelijk lange motorkap voor je. En je ziet de voorwielen zich moeiteloos een spoor vreten door de blubber. Ik kan me dat goed voorstellen. Het is de Massey Ferguson boer van de eerste oefening. Aan de andere kant heb je de man van nu, die zich dit tafereel herinnert en er een liedje over schrijft. Wellicht in een wat weemoedige bui? Kan ik me ook goed voorstellen. Dat is de Kubota boer uit de tweede oefening. En dat is precies waar het wringt. De trots van de Massey Ferguson boer bezongen op de Kubota manier.

Bobbi en Jezus 

Het begon met het optreden van Mooi Wark op het Vroug Thuus Festival 2024 te Ter Apel. In de nabespreking vond ik het op Normaal lijken en via Normaal kwamen we op Jovink en de Voederbietels en via de Voederbietels kwamen we op Bökkers. Ik wist niet wie of wat Bökkers is maar ik begreep dat deze band een song had met als titel Jezus. Daar moest ik het mijne van horen want als ik Jezus hoor word ik nieuwsgierig. YouTube verschafte me die mogelijkheid. Het gaat over een jongeman wiens vriendin van hem vervreemdt omdat ze meer en meer in de ban raakt van Jezus. Ik meende de melodie te herkennen maar heb tot op heden niet ontdekt welk nummer dat dan zou kunnen zijn. Misschien dat jullie even kunnen gaan luisteren. Ik hoor het graag.

Het Vroug Thuus Festival was wederom zeer gezellig. Ik heb me echter met de muziek nauwelijks bemoeid, ik had het veel te druk met kletsen met oude bekenden. Oud in jaren en oud in ’van lang geleden’. Natuurlijk mocht ik met Hannah Mae. Hannah komt uit Nieuw Weerdinge en dat schept een band. Mooi dat ze het Vroug Thuus Festival wilde aandoen. Na enige tijd ging ik zogenaamd bier halen om niet meer terug te keren in de dampende moshpit van 15 jarigen die flauw vielen omdat ze de hand van Hannah hadden aangeraakt. Daarna kwam Mooi Wark. Nou ja, weet je, ik heb nou eenmaal niet zo heel veel met grote groepen mensen die dicht bij elkaar staan. Het lawaai doet me zeer aan de oren en de dreun van de bassen brengt mijn hartslag van slag. Het is net reanimeren van iemand die nog gewoon binnenwesten is en rechtop staat. Kortom, ik heb een rustig plekje opgezocht om het spektakel van veilige afstand te kunnen volgen.

Afijn, de clip van Bökkers‘ Jezus is het bekijken waard, voormalig pornoactrice Bobbi Eden speelt de vrouwelijke rol. Ik wist niet wie Bobbi Eden is dus dat moest ik ook eerst googlen. Het nummer is uit in 2014. En 10 jaar is in de digitale wereld een eeuwigheid. Wat ik vond was een recensie welke destijds is verschenen op de website Katholiek.nl. Een hoop commotie voor wie dat wil, voor de wat ruimer denkenden onder ons is het gekrakeel om niks. Het mannen-instituut kerk heeft nogal wat gevoelige plekjes en Bobbi is toevallig een ster in het vinden van gevoelige plekjes bij mannen. Daar zal het wel mee te maken hebben.

 

 

 Vroegpensioen

Wij woonden vroeger aan een laan met statige bomen. Achter ons huis lag een bos. Daar speelden wij vaak cowboys en indianen en die zitten doorgaans rond een kampvuur. Dat wisten wij van cowboyfilms. Dus een kampvuur moest er komen. Op kampvuren in een droog bos wordt door volwassenen vaak wat afkeurend gereageerd. Zo kon het gebeuren dat toen wij thuis kwamen moeder op barse toon vroeg of wij soms vuurtje hadden gestookt in het bos. Natuurlijk ontkenden wij dat in alle toonaarden en dat was voor moeder een sterke aanwijzing dat haar vermoeden juist was. Hier moest ik aan denken toen ik De Oude Weg editie 211 las.

Als ik dit schrijf is het 19 juli 2024, vlak voor mijn prepensioen. Mijn eerste klus vandaag was het vervangen van een dakventilator. Hiervoor had ik de hulp ingeroepen van een jongere collega. Sterker, leniger en sneller dan ik. Mijn taak bestond voornamelijk uit wat laatste tips en trucks en even kijken of alle draadjes aan het juiste klemmetje zitten. Dat was natuurlijk het geval, hij weet het allemaal al lang. Na de dakventilator gaat hij zijns weegs en ik ga verder alleen op pad.

Hoewel mij is verzekerd dat mijn kennis en ervaring zeer gemist zullen worden weet ik dat er straks geen vragen zullen komen en dat na twee weken mijn naam niet meer genoemd wordt. Ik heb dat gezien bij het vertrek van vroegere collega’s; dat we tegen elkaar zeiden: ‘Oh jee, hoe gaan we dat gat opvullen?’ Nou, dat gaat vanzelf, en snel ook. Niemand is onmisbaar en zo hoort het ook te zijn. Ik ben de laatste weken veel met collega’s op pad. Jongens die net begonnen zijn, of nog niet weten of ze wel zullen beginnen en jongens die menen nog een laatste kunstje van mij te kunnen leren. Maar vandaag dus weer even een dagje alleen, zoals vroeger. Storingen rijden. Of ‘bonnetjesdag’ in jargon. Van hot naar haar over weggetjes waar je nooit langs komt naar plekken waar je nooit eerder was. Ik besef dat dit mijn laatste dag alleen is. De planning tot de afscheidsreceptie is gevuld met klussen voor 2 man. Ook leuk, maar ik werk nou eenmaal liever alleen.

Ik heb geen spijt van mijn vroegpensioen. Sterker nog, ik kijk er naar uit en de laatste drie maanden duurden langer dan de twaalf jaar hiervoor. Echt de laatste loodjes. En toch, nu ik dit schrijf op een mooi plekje langs een mooi Drents weggetje met een kopje koffie uit de thermosfles, daalt het besef neer. Dit ga ik nooit meer meemaken. Misschien een titel voor een boek: “De vierenzestigjarige man die uit zijn werkbus klom en verdween”. Maar ik heb helemaal geen tijd om een boek te schrijven, hobby’s en interesses en nuttige werkjes in overvloed. Ik verheug me op de zondagavonden, als het voorbije weekend gewoon nog vijf dagen langer duurt, en op de winter, als het rotweer is en ik niet in alle vroegte de deur uit hoef. Tenminste, dat stel ik me zo voor. En mocht ik toch spijt krijgen van mijn vroegpensioen dan solliciteer ik gewoon als conciërge bij Aurelia Onderwijs, locatie Ter Apel……. Nee hoor, geintje.

Poters

We hebben een grote tuin. Ruim 1400 vierkante meter. Gelukkig staat ons huis er ook op, dat scheelt. Verder is er veel straatwerk, vooral van toen ik nog marktkoopman was. Eigenlijk had ik beter een markt op mijn eigen plein kunnen organiseren, dat had een hoop kilometers gescheeld. Verder is er veel gras waar elk jaar 60 kilo kalk op gaat tegen mos. En naast ons huis, aan de straatkant, hebben wij een siertuin. Oorspronkelijk lag er gras, toen wij er kwamen wonen heeft een kennis van mijn schoonvader zaliger er een heleboel struiken en bomen in gepoot en dat zag er aanvankelijk niet slecht uit, maar gaandeweg maakte moeder natuur er steeds meer een puinhoop van. Er werd wel eens een kleine hint uitgedeeld. Zo van “Elke tuin heeft onderhoud nodig….”. Mwoa, het zal wel. Soms groeide er een mooi plantje en dat werd elk jaar groter en verscheen op meer plekken en ik vond dat een bonus van moeder natuur. Gratis bodembedekkers. Maar mensen die er voor hebben doorgeleerd wisten te vertellen dat dat leuke plantje onkruid is. Dat heb ik nooit begrepen. Noem het plantje dan geen onkruid maar geef er een welluidende naam aan en het probleem is over. Maar zo werkt het niet. 

Vorig jaar, of twee jaar geleden, kwam er tegenover ons, aan de overkant van het kanaal, een tuinman wonen. Hovenier heet zo iemand tegenwoordig. Een echte, met machines en gereedschap en aanhangers en wat dies meer zij. En die heeft er ook voor doorgeleerd. Dus het jonge gezin had de gordijntjes nog maar koud voor de ramen of ik stak de brug over en klopte op het keukenraam. De deur ging open en ik kreeg koffie. Gevulde koek ook nog. Na enige tijd wees ik op de groene hel naast ons huis en vroeg: “Kun jij daar wat mee?”. Nou, dat kon hij wel. Ik heb wel bedongen dat er een flinke portie steen in het ontwerp moest zitten want ik had al zo’n donkerbruin vermoeden dat een onderhoudsvrije tuin een illusie is. Afijn, er kwam een plan en een offerte en we zeiden ‘Ja’. Dus nu heeft de groene hel plaats gemaakt voor een echte siertuin. Onder architectuur aangelegd. Echtgenote en ik beloofden elkaar plechtig dat we moeder natuur ernstig aan banden zouden leggen en tot nog toe lukt ons dat aardig.

Dan lopen we even naar de achtertuin. Of achterplein, wat je wil. Daar had ik jaren geleden al eens twee vakken van 25 vierkante meter klinkers uit gehaald, het gele zand afgegraven en een vrachtwagen zwart zand laten aanrukken. Maar ook van die twee vakken maakte moeder natuur een gruwelijke puinzooi. Moeder natuur is helemaal niet zo aardig als iedereen wel zegt. In het linker deel plantte ik twee berken. Opslag uit andere delen van ons perceel. Die opslag is nu uitgegroeid tot twee serieuze bomen. Ik heb er zelfs al eens wat takken afgezaagd want het werd een heel bosperceel. Verder groeit daar niet veel want die bomen slurpen al het water op. Na de droge zomer van vorig jaar is het een soort woestijn geworden met twee berken er op. Daar heeft moeder natuur dan weer niet van terug, van droogte. Op het andere vlak deden wij ons best om er iets van te maken maar het bleef aanmodderen. Echtgenote had wel eens iets gezegd over ‘een kasje of zoiets, tomaatjes en zo’. Op internet zocht ik een bouwplan want zo’n ding kopen was me te duur. Was leuk om te doen. Ik had een paar flinke stukken Trespa platen liggen. Van een reclamebord boven een winkel. Na jaren van bewaren zei de eigenaar: “doe er maar wat mee”. Daar maakte ik grote bakken van zodat we niet op onze knieën door de kas hoefden te kruipen. Zaaibedden op 70 cm hoogte. Het is warm en vochtig in de kas en dat was precies de bedoeling. Ik kocht een tomatenplant en een paprikaplant. De tomaat mocht niet in de zaaibak want die is familie van de aardappel en als je dan volgend jaar daar weer een tomaat plant dan krijg je enge ziektes. Stengelrot, groentepest, wortelsnot en vruchtmaleur. Ik begreep er maar weinig van. Gelukkig mocht ik de tomaat wel in een grote pot planten en die in het zaaibed ingraven. Als ik dan het zand uit die pot in het najaar weggooi gaat het goed. Goede raad was gratis dit keer dus dan ben je wel gek als je het advies niet opvolgt.

De overige 14 vierkante meter was echter nog steeds een puinhoop. Met name omdat we niet wisten wat plant was en wat onkruid. Af en toe spitte ik de hele bups om en dan was het afwachten wat er weer op kwam. Soms kregen we ergens een stek van iets en dat kwam er ook in. Maar het jaar daarop wisten we niet meer wat de stek was of het kwam boven op plekken waar we het niet gepoot hadden. Magisch. Toen opperde ik om het stuk direct naast de kas rigoureus van alle groene rotzooi te ontdoen en er aardappels in te poten. Dan weet je in ieder geval zeker dat alles wat geen aardappel is er uit moet en dan houden we na het aardappelseizoen een stuk grond over waar we wat mee kunnen. Een vriend, die van die Trespa platen, is ook een echte groenteman en die stopt elk jaar van alles in de grond en dan kom je na een paar weken kijken en dan zijn staat er een paradijstuin te pronken waar Adam en Eva jaloers op zouden zijn geweest. En je kunt alles op eten, ook de appels. 

Dat wil ik nu dus ook. Dus ik toog eergisteren naar de plaatselijke kweker en vroeg om poters. Die waren al twee weken op. Heb ik weer dacht ik. Maar hij zei dat er in de Mussel nog wel wat te krijgen was. Daar koop ik ook altijd mijn kalk en kunstmest voor op het gras. En nu dus ook pootaardappelen. Ik wordt nog eens een echte boer. Men verwees me naar een aparte afdeling in de loods en daar stonden zoveel aardappels dat heel Polen er een jaar van kan eten. Ik heb me nooit gerealiseerd dat er zoveel soorten aardappels zijn. Zou je het verschil kunnen proeven? Vast wel. Ik vroeg aan een voorbijvliegende heftruck welke ik moest hebben. Wil je vroege of late vroeg hij. Doe maar iets er tussen in meende ik, wist ik veel. Als ze maar zorgen dat de bodem met groen bedekt wordt. Maar aardappels zijn tevens om op te eten dus ze moesten ook lekker zijn. Er stond nog een flinke stapel Lekkerlanders. Die zijn kennelijk wat incourant want er waren er nog een heleboel van. Maar als je Lekkerlander heet dan zal je wel om op te vreten zijn vermoedde ik dus die nam ik. Vier rijtjes van zeven poters pasten precies op mijn aangeharkte kavel naast de kas leerde ik van het internet. Dus ik kocht er dertig. En geloof het of niet, ik hield er twee over. Die laatste twee liggen nu naast het rijtje stokrozen te wachten op de dingen die komen gaan. Stokpoters noem ik ze liefkozend.