In de wolken

Hij is al oud. Oud en traag en zijn geheugen is vol. En YouTube-filmpjes afspelen kan hij ook al niet meer. Hij komt uit de tijd van voor USB en Plug-and-Play. Uit de tijd dat als je een nieuwe printer kocht je die moest installeren met vele bijgeleverde CD’s waarna het kreng vastliep en je terug moest naar de winkel of naar een of andere obscure nerd, die achteloos vreemde dingen op het scherm toverde en dat je dan dacht: dit komt nooit meer goed.

Mijn oude pc, type desktop, kocht ik bij een handelaar zoals je die toen nog veel had. Die hadden veel verstand van computers en hadden hun fietsenschuur verbouwd tot computerwinkel die vol stond met half gedemonteerde computers. Overal slingerden kabels, beeldbuizen, printplaten en schroevendraaiers rond en op magische wijze wist de entrepreneur precies het juiste plugje in het bijbehorende gaatje te steken. Onderwijl sloeg hij jargon uit waar je uit op diende te maken dat hij er veel van wist. Zo was ik daar eens om mijn pc weer op te halen nadat hij een week in quarantaine was geweest omdat ik aan knopjes had gezeten waar ik af had moeten blijven. De nerd was natuurlijk niet thuis. Er werd open gedaan door een dame met in haar ene hand een baby, de andere een pak luiers en in haar mondhoek bungelde een sigaret. In die jaren werd er nog gewoon in het openbaar gerookt. In plaats daarvan loopt men nu met een smartphone in zijn of haar hand. De sigaret seinde dat ik door moest lopen naar de fietsenschuur waar ik mijn pc herkende tussen enkele dode computerkarkassen. Ik legde een aantal bankbiljetten op tafel en pakte de pc onder mijn arm. Ik vroeg nog, tegen beter weten in, wat er kapot was. “Oh, de netbios stond verkeerd…..”, zei de baby vanaf zijn plekje op moeders arm. De vrouw in kwestie wist een zelfverzekerde blik te tonen waar uit bleek dat verder vragen er slechts op zou duiden dat ik een ongelooflijke sukkel was.

Nu is het dan zover dat ik dit schrijf op een laptop met Windows 8. Een dag na aankoop waren er 67 beveiligingsupdates geïnstalleerd en was 8 ge-upgrade naar 8.1. Na ruim een week kon ik het kreng eindelijk laten e-mailen. Op mijn oude pc deed ik het met Outlook Express. Maar dat bestaat niet meer in de wereld van 8.1. Een compromis bestaat er uit dat ik nu helemaal opnieuw begin met Office2010-Outlook. Met een leeg adressenbestand en zonder berichten die ik nog had moeten lezen. Alle oude gegevens zijn nog slechts via vele omwegen beschikbaar. Acht-punt-een ondersteunt geen POP3-accounts maar heeft daarentegen bedacht dat je de gegevens van Express kan uploaden naar de Cloud. U begrijpt het al: daar zijn ze nu nog. De wolk blijft voor eeuwig voor mij gesloten. Al mijn contacten en oude mails staan nu ter beschikking van iedereen die zich daar boven ophoudt. Ik verwacht dan ook binnenkort een email van onze lieve heer. Of ik in het vervolg niet meer zo wil vloeken als 8.1 weer eens onverwacht uit de hoek komt.

Te laat.....

Zesennegentig is ze nu en ze leeft in de wetenschap dat de kleine aanleunwoning op het Drentse platteland haar laatste plekje op aarde is. Ze kijkt terug op een bewogen leven, met al haar ups en downs. Op een donker eiken wandbord staat in koperen letters het obligate: “Van het concert des levens krijgt niemand een program.” De kamer is ingericht met een bloemlezing uit wat de jaren tachtig aan woninginrichting design heeft  voortgebracht. Haar dagen bestaan naast een enkel boodschapje in de supermarkt en een kopje koffie met de buurvrouw voornamelijk uit het wachten op de dood. Die heeft echter nog geen termijn genoemd. En de huisarts heeft ze ook al in geen tijden meer gezien. Met een zucht stelt ze vast dat haar aardse dagen kennelijk nog niet geteld zijn.

Ze heeft een kleinzoon die al jaren in de oerwouden van een ver en warm land verblijft. Daar werkt hij bij een firma die iets doet met boortorens. Twee of drie keer per jaar komt hij een weekje naar Nederland. Een jaar of wat geleden is hij daar getrouwd met een prachtige inlandse dame. Haar foto prijkt op een prominente plaats in het wandmeubel. De kleinzoon wil niets liever dan zijn vrouw aan oma in Holland voorstellen. Maar om de een of andere reden kon ze haar land niet uit. Vorige maand kwam er eindelijk beweging in de bureaucratische molens en bij zijn volgende bezoek zou ze meekomen.

Het concert des levens mag wat haar betreft wel afgelopen zijn. Ze wil niet weten wat er nog meer op het program staat. De dirigent met de zeis heeft haar diep teleur gesteld. Vaak sloeg hij te vroeg af. Bij haar man, bij haar broers en zussen, en nu bij haar aangetrouwde inlandse kleindochter. Een onschuldig lijkende muggenbeet met fatale gevolgen. Knokkelkoorts. Nee, de dirigent mag wat haar betreft haar partij nu wel afslaan. “Moar hij kump hierhen zeker met de bellebus. Die is ook eeuwig te loate.”