Hinkelen in Düsseldorf

 

Brood bestaat uit meel en water en een beetje gist en nog minder zout. Meer is het eigenlijk niet. Je kunt er van alles doorheen gooien en in allerlei vormen kneden maar de basis is vrij simpel. Iedereen kan het en miljoenen bakkers doen het elke dag maar weer.

 

We gingen een weekend weg. De keuze viel op Düsseldorf. Dan konden we meteen de kerstmarkten bekijken. Honderden kraampjes met kerstversieringen, gepofte kastanjes, gebakken champignons. Een complete ijsbaan met schaatsenverhuur. Een groot tijdelijk houten café in twee bouwlagen. Glühwein, bier, braadworst en zingende rendieren. Ik neem aan dat de kerstmarkt er in 2025 net zo uit ziet.

Een wandeling langs de Königsallee mag natuurlijk niet ontbreken. Luxe etalages met dure Italiaanse kleren, tassen en horloges. Er stonden bewakers bij de deur en er stond een rij toeristen voor. Je kon aan de mensen zien dat ze daar nooit iets zouden kopen maar kennelijk moet je een keer in zo'n winkel zijn geweest. We kwamen langs een grote glazen pui met daarin 1 auto. Hij was groot en zwart. Het merk weet ik niet. Ik las op een klein bordje iets van American Design of zoiets. Er stond een dame achter het raam aan een lessenaar met een telefoon er op naar buiten te kijken. Ik keek naar haar met mijn jas van de Welkoop en mijn muts van de Hema. Geen prospect, moet ze gedacht hebben.

Even verder zag ik een soort horecagelegenheid helemaal in het roze. Ook het personeel was in het roze. Wat ze verkochten weet ik niet. Ik gok op roze koeken met roze ranja. Gasten waren er niet te bekennen. Door zo’n overdekte winkelpassage zijn we ook eens gelopen. Daar was een winkel met allemaal witte potjes en tubes. In de deuropening stonden twee mannen met aangebroken potjes zalf in de hand die ons naar binnen wilden lokken. Strakke lijven, getrimd hoofd- en gezichtshaar. Trendy kleertjes aan. Er waren wel duizend zalfjes om je gezicht mee in te smeren. Of ze onze gezichten mochten insmeren met iets. Dat mocht niet. Echtgenote liep alvast door. „Maar wat smeert ù dan op uw gezicht?“ vroegen ze mij geschokt. „Niks“, zei ik naar waarheid. Die blikken van die kerels! „O jeetje....!“ riepen ze uit. De ene rolde met zijn ogen en de andere wapperde met zijn hand voor zijn gezicht.

Gelukkig zijn er nog genoeg buurten voor gewone mensen zoals wij. Daar vonden we ons vertrouwde kroegje waar ze Killepitsch verkopen. Een kruidenlikeur. We zijn er jaren geleden ook eens geweest. Een oeroud interieur. In de pui zit een klein glazen luikje waar je een borreltje kan kopen. En we kwamen langs een bakkerswinkel. Daar zijn er wel meer van. Op deze stond met grote letters Hinkel. We hadden ergens gelezen dat men bij een bezoek aan Düsseldorf bakkerij Hinkel niet mocht overslaan. Er stond een lange rij mensen voor alsof het de enige bakkerij in Duitsland betrof.

Op onze hotelkamer was er chips, borrelnootjes, bier en wijn. Televisie aan, pantoffeltjes aan en de beentjes omhoog. Ruim twaalfduizend stappen op de teller. En `s morgens waren er frische Brötchen bij het ontbijt. Of ze van Hinkel waren weet ik niet.

Massey Ferguson

Trots op de trekker. Van een jongen die geen boer werd.

Ik heb een oefening voor jullie. Het gaat als volgt: ga rechtop staan, duw de heupen een klein beetje naar voren, de handen in de zakken, trek je hoofd een beetje naar achter, hierdoor zakt je kin een beetje op de borst. Trek dan ook je schouders iets naar achteren, niet teveel want dan raak je uit model. Frons je wenkbrauwen licht, probeer tegelijkertijd niet te streng of bozig te kijken maar met een nauwelijks waarneembare glimlach, desnoods met één mondhoek. Wat je wil uitstralen is zelfbewustzijn en trots. Spreek dan de volgende zin uit: „Massey Ferguson. 120 pk.“ Beetje monotoon, niet te zangerig en vooral niet te hoog. Het moet klinken alsof het voor jouw de gewoonste zaak van de wereld is maar toch diep van binnen flink trots. Niet iedereen heeft een Massey Ferguson met 120 pk maar jij wel. Dit moet je een paar keer oefenen voor je in de juiste stemming bent en je de zin met zelfvertrouwen kan uitspreken: „Massey Ferguson. 120 pk.“ Nog maar eens: „Massey Ferguson. 120 pk.“  Voel je het?

Ontspan maar weer even. Nu doen we wat anders. Ga in een gemakkelijke stoel zitten. Niet lui achterover maar een beetje rechtop, met de rug los van de leuning. Houdt je knieën tegen elkaar. Vouw je handen licht, de ene hand in de andere en leg ze op je knieën. Duw je schouders naar voren. Je voelt meteen wat je uitstraalt: verlegenheid, bescheidenheid. Spreek dan de volgende zin uit: „Kubota. 78 Kw.“ Zeg het wat langzaam, bedachtzaam. Beetje hoge stem maar niet overdreven met je kopstem. Beetje zangerig mag wel. Maak de a van Kubota een heel klein beetje langer. Maak ook de w van Kw wat langer. „Kubotaa. 78 Kawee.“ De toon wordt aan het eind van de woorden wat lager. „Kubotaa. 78 Kawee.“ Voel je het verschil?

Echtgenote en ik reden laatst in de namiddag van het oppassen terug naar huis. De radio stond op Radio Noord. Waar je Groningen hoort. Gedurende enige tijd kwam steeds de volgende zin voorbij: „Op de Massey Ferguson, ik wol dat ik die rieden kon, deur de braggel en de stront, Massey Ferguson.“ Het deuntje en het stukje tekst beten zich in mijn schedel vast als een teek in je knieholte. Het schuurde, wrong, vloekte. Iets klopt er niet aan dat liedje. Het heeft een grote irritatiefactor. Maar wat is het? Waar gaat het mis?

Thuis aangekomen ging ik Googelen. Ik wilde er meer van weten. Ik speelde het liedje een paar keer af. Op zich niks mis mee, de artiest kiest zijn onderwerp en de luisteraar mag er iets van vinden. Zo gaat dat nou eenmaal. Maar deze bleef hangen. Ik kwam er niet af. De volgende dag, ik zat rustig met mijn trein te spelen, schoot het me te binnen. Het eerste wat bij me opkwam was dat de schrijver geluk had dat het een Massey Ferguson betrof. Niet alleen vanwege die 5 lettergrepen die in dit geval makkelijk in de melodie waren te gieten. Ook vanwege de naam. Ik bedoel maar, het had ook een Fendt, Case of Claas kunnen zijn. Zo’n liedje krijgt dan meteen een heel andere klank. Maar dat is niet wat mij stoort. Het tweede wat bij me opkwam was de manier waarop het gezongen wordt. Aan de ene kant heb je de jongen van 7 jaar oud die, zittend op de trekker, graag boer wil worden. Wat een machtig gevoel moet dat zijn voor zo’n kind, dat grote stuur in je knuisten en die onmetelijk lange motorkap voor je. En je ziet de voorwielen zich moeiteloos een spoor vreten door de blubber. Ik kan me dat goed voorstellen. Het is de Massey Ferguson boer van de eerste oefening. Aan de andere kant heb je de man van nu, die zich dit tafereel herinnert en er een liedje over schrijft. Wellicht in een wat weemoedige bui? Kan ik me ook goed voorstellen. Dat is de Kubota boer uit de tweede oefening. En dat is precies waar het wringt. De trots van de Massey Ferguson boer bezongen op de Kubota manier.

Bobbi en Jezus 

Het begon met het optreden van Mooi Wark op het Vroug Thuus Festival 2024 te Ter Apel. In de nabespreking vond ik het op Normaal lijken en via Normaal kwamen we op Jovink en de Voederbietels en via de Voederbietels kwamen we op Bökkers. Ik wist niet wie of wat Bökkers is maar ik begreep dat deze band een song had met als titel Jezus. Daar moest ik het mijne van horen want als ik Jezus hoor word ik nieuwsgierig. YouTube verschafte me die mogelijkheid. Het gaat over een jongeman wiens vriendin van hem vervreemdt omdat ze meer en meer in de ban raakt van Jezus. Ik meende de melodie te herkennen maar heb tot op heden niet ontdekt welk nummer dat dan zou kunnen zijn. Misschien dat jullie even kunnen gaan luisteren. Ik hoor het graag.

Het Vroug Thuus Festival was wederom zeer gezellig. Ik heb me echter met de muziek nauwelijks bemoeid, ik had het veel te druk met kletsen met oude bekenden. Oud in jaren en oud in ’van lang geleden’. Natuurlijk mocht ik met Hannah Mae. Hannah komt uit Nieuw Weerdinge en dat schept een band. Mooi dat ze het Vroug Thuus Festival wilde aandoen. Na enige tijd ging ik zogenaamd bier halen om niet meer terug te keren in de dampende moshpit van 15 jarigen die flauw vielen omdat ze de hand van Hannah hadden aangeraakt. Daarna kwam Mooi Wark. Nou ja, weet je, ik heb nou eenmaal niet zo heel veel met grote groepen mensen die dicht bij elkaar staan. Het lawaai doet me zeer aan de oren en de dreun van de bassen brengt mijn hartslag van slag. Het is net reanimeren van iemand die nog gewoon binnenwesten is en rechtop staat. Kortom, ik heb een rustig plekje opgezocht om het spektakel van veilige afstand te kunnen volgen.

Afijn, de clip van Bökkers‘ Jezus is het bekijken waard, voormalig pornoactrice Bobbi Eden speelt de vrouwelijke rol. Ik wist niet wie Bobbi Eden is dus dat moest ik ook eerst googlen. Het nummer is uit in 2014. En 10 jaar is in de digitale wereld een eeuwigheid. Wat ik vond was een recensie welke destijds is verschenen op de website Katholiek.nl. Een hoop commotie voor wie dat wil, voor de wat ruimer denkenden onder ons is het gekrakeel om niks. Het mannen-instituut kerk heeft nogal wat gevoelige plekjes en Bobbi is toevallig een ster in het vinden van gevoelige plekjes bij mannen. Daar zal het wel mee te maken hebben.

 

 

 Vroegpensioen

Wij woonden vroeger aan een laan met statige bomen. Achter ons huis lag een bos. Daar speelden wij vaak cowboys en indianen en die zitten doorgaans rond een kampvuur. Dat wisten wij van cowboyfilms. Dus een kampvuur moest er komen. Op kampvuren in een droog bos wordt door volwassenen vaak wat afkeurend gereageerd. Zo kon het gebeuren dat toen wij thuis kwamen moeder op barse toon vroeg of wij soms vuurtje hadden gestookt in het bos. Natuurlijk ontkenden wij dat in alle toonaarden en dat was voor moeder een sterke aanwijzing dat haar vermoeden juist was. Hier moest ik aan denken toen ik De Oude Weg editie 211 las.

Als ik dit schrijf is het 19 juli 2024, vlak voor mijn prepensioen. Mijn eerste klus vandaag was het vervangen van een dakventilator. Hiervoor had ik de hulp ingeroepen van een jongere collega. Sterker, leniger en sneller dan ik. Mijn taak bestond voornamelijk uit wat laatste tips en trucks en even kijken of alle draadjes aan het juiste klemmetje zitten. Dat was natuurlijk het geval, hij weet het allemaal al lang. Na de dakventilator gaat hij zijns weegs en ik ga verder alleen op pad.

Hoewel mij is verzekerd dat mijn kennis en ervaring zeer gemist zullen worden weet ik dat er straks geen vragen zullen komen en dat na twee weken mijn naam niet meer genoemd wordt. Ik heb dat gezien bij het vertrek van vroegere collega’s; dat we tegen elkaar zeiden: ‘Oh jee, hoe gaan we dat gat opvullen?’ Nou, dat gaat vanzelf, en snel ook. Niemand is onmisbaar en zo hoort het ook te zijn. Ik ben de laatste weken veel met collega’s op pad. Jongens die net begonnen zijn, of nog niet weten of ze wel zullen beginnen en jongens die menen nog een laatste kunstje van mij te kunnen leren. Maar vandaag dus weer even een dagje alleen, zoals vroeger. Storingen rijden. Of ‘bonnetjesdag’ in jargon. Van hot naar haar over weggetjes waar je nooit langs komt naar plekken waar je nooit eerder was. Ik besef dat dit mijn laatste dag alleen is. De planning tot de afscheidsreceptie is gevuld met klussen voor 2 man. Ook leuk, maar ik werk nou eenmaal liever alleen.

Ik heb geen spijt van mijn vroegpensioen. Sterker nog, ik kijk er naar uit en de laatste drie maanden duurden langer dan de twaalf jaar hiervoor. Echt de laatste loodjes. En toch, nu ik dit schrijf op een mooi plekje langs een mooi Drents weggetje met een kopje koffie uit de thermosfles, daalt het besef neer. Dit ga ik nooit meer meemaken. Misschien een titel voor een boek: “De vierenzestigjarige man die uit zijn werkbus klom en verdween”. Maar ik heb helemaal geen tijd om een boek te schrijven, hobby’s en interesses en nuttige werkjes in overvloed. Ik verheug me op de zondagavonden, als het voorbije weekend gewoon nog vijf dagen langer duurt, en op de winter, als het rotweer is en ik niet in alle vroegte de deur uit hoef. Tenminste, dat stel ik me zo voor. En mocht ik toch spijt krijgen van mijn vroegpensioen dan solliciteer ik gewoon als conciërge bij Aurelia Onderwijs, locatie Ter Apel……. Nee hoor, geintje.