Poes woont op het aanrecht. Dat is zijn vaste plekje. Dat is ook het enige plekje op het aanrecht want verder staat het vol met spullen die bij anderen in de keukenkastjes of in de vaatwasser staan. Of Poes moet op etensresten willen zitten van minimaal een week oud maar welke zinnig denkende kat doet zoiets. Er zijn nog twee poezen maar die passen niet meer op het aanrecht. Die wonen op een bijzettafeltje van ca. een meter hoog, type side table, waar ze samen een ruimte delen ter grootte van een A-viertje. U raadt het al, de rest staat vol met spullen. Verder staan er in het huis alle gangbare stukken meubilair maar alles wat een mens in zijn leven aan spullen kan verzamelen staat en ligt op de grond en op de meubels die daardoor dus ook nergens anders meer voor te gebruiken zijn. Aan de glooiingen in het landschap kun je de grondvorm van het onderliggende meubilair nog vaag herkennen. Bezoek moet blijven staan. Er is een klein plekje vrij op de bank maar daar zit Baasje zelf. Als Baasje er niet zit dan ligt de afstandsbediening van de televisie op het plekje. Dat is wel makkelijk want zo raak je het niet kwijt.
De reden waarom Poezen op het aanrecht en bijzettafeltje wonen ligt languit bovenop alle spullen. Het is kortharig, lichtbruin en komt uit Spanje. Daar zwierf het op straat, hier ligt het op spullen. Ik vraag me hardop af hoe je een hond in het Spaans aanspreekt maar volgens Baasje verstaat het dier een vreemd Spaans dialect dus dat zou geen zin hebben. Maar geen nood, volgens Baasje verstaat het dier ook Nederlands. Spanjaard heeft iets met katten. Je kunt er fijn achter aan rennen dwars door alle spullen heen maar dat mag niet meer van Baasje want dat geeft zo’n troep. Zo’n blaffende straatveger is vreselijk vermoeiend op den duur en dus nemen de poezen de hoger gelegen gebiedsdelen in.
Aanrechtpoes duldt gerammel met gereedschap, bijtende onwelriekende ontvetter, gespetter met water en duwtjes van mij. Alles beter dan de bek van Spanjaard. Achter Poes zit een schakelaar en die moet er ook aan geloven. De zwarte draadjes had ik al geëlimineerd maar de bruine draad verdient nog wel degelijk respect. Dat weet Poes nu ook. Drie paar wijd open gesperde kattenogen staren mij woedend vanaf het bijzet-A-viertje aan. Miljoenen kattenharen staan recht overeind. Spanjaard en Baasje komen kritisch kijkend op het tumult af. “Och, ik prikte hem per ongeluk met mijn schroevendraaiertje ……”, stotter ik lijkbleek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten