De Passion

Ik heb gisteravond niet naar de Passion gekeken. De Jezus-show heeft de afgelopen weken bij mij al voor meer irritatie gezorgd dan goed voor me is. Opgelucht en blij was ik dan ook toen ik vanmorgen het stukje in het DvhN las van Rosa Timmer. Er zijn gelukkig nog mensen in Nederland zoals Rosa die beseffen dat de Passion maar voor een ding goed is: kijkcijfers en omzet genereren.

Afgelopen week was er even een blonde mevrouw in beeld, ik weet niet meer in welk programma, die ‘zoooh bleij’ was dat ze was uitverkoren om ook met die belachelijke TL-bak te mogen zeulen. Voor haar vielen daarmee een aantal puzzelstukjes in elkaar en dat kon toch gewoon geen toeval meer zijn. Prompt verscheen de bekende pepermuntglimlach op haar gezicht en haar ogen straalden. Arm kind. Als er iets heel erg is in deze wereld dan is het wel dat dingen geen toeval meer kunnen zijn. “Gisteren dacht ik nog aan nieuwe batterijen en vanmorgen deed mijn laptop het plotseling weer! Dat kan toch zeker geen toeval zijn!” Walgelijk. Nee, dan deze: “Ik zat net aan mijn schoonmoeder te denken en toen belde mijn zwager! Dat kan toch zeker geen……..” Jawel hoor. Over astrologie heb ik het toevallig onlangs nog gehad dus daar zeg ik nu even niks over.

En dan die regisseur van deze kaskraker die bij Pauw en Witteman mocht aanschuiven. Met een zoetsappig gezicht verkondigde hij de blijde boodschap dat de Passion naast amusementswaarde toch zeker ook wel een diepere boodschap heeft. Yeah, right. Vandaag tillen we ons in de stromende regen een breuk onder de verbale zweepslagen van de televisieregisseur en gelouterd door deze diepere ervaring begeven we ons morgen weer in het verkeer. Met de ene hand aan het stuur en de andere met de middelvinger omhoog tegen de voorruit. “Rij eens door, lul.....!”  Weg blijde boodschap.

Bach en de TL-bak kunnen weer voor een jaar in opslag. Wat blijft zijn het voorjaar en de chocolade-eitjes. En toevallig houd ik heel erg van het voorjaar en van chocola. Dat kan toch haast geen toeval zijn.