Margriet

Drieënzestig is hij nu. Alleenstaand en met vroegpensioen. Zijn baas moest reorganiseren en hij kon nog net meedoen in de regeling, als hij dat wilde. Dat had hij dan maar gedaan. Zo had hij voor het eerst van zijn leven de handen vrij. De vrouw waar hij het grootste deel van zijn leven mee heeft doorgebracht is niet meer in beeld. Wat er van haar geworden is laat hij in het midden. Maar hij heeft nergens spijt van. Al zegt hij zelf. Zo vrij als een vogeltje.

Lijkt op een sprookje nietwaar? Schijn bedriegt. Hij heeft wel ergens spijt van. Het zal zo’n tien jaar geleden zijn geweest. Zijn wereld was nog heel. Huisje, boompje, beestje en een goede baan. Toen had hij haar ontmoet, voor zijn werk. Achteraf bekeken was hij al verkocht toen ze de deur open deed. Of meneer wel een kopje koffie lustte. Dat lustte hij wel en het klikte vanaf het begin. Aan een haakje hing een schort en hij kon alleen de letter M zien. Hij trok het schort recht en zo ontdekte hij haar naam. Margriet. Het geeft aan hoe ontspannen de sfeer was. Er werd veel gelachen maar ook serieuze onderwerpen kwamen aan bod. Toen hun handen elkaar op de keukentafel bijna raakten verbeeldde hij zich dat hij de vonken kon zien overspringen. Uiteindelijk moest hij toch weer verder, het werk moet doorgaan. In de deuropening hadden ze elkaar even aangekeken. De spanning was voelbaar maar geen van beiden zette de volgende stap.

Hij heeft haar daarna nooit meer gezien. Hij heeft een paar nachten slecht geslapen en overdag kon hij zich maar moeilijk concentreren. Uiteindelijk slijt zoiets maar Margriet is nooit helemaal uit zijn hoofd verdwenen. Hij heeft nog wel haar telefoonnummer opgezocht en is nog eens stiekem door haar straat gereden. Maar daar is het bij gebleven. Hij durfde niet. Niet dat hij bang was uitgelachen te worden, dat hij zich vergiste, dat hij het zich inbeeldde. Ergens zou dat zelfs nog wel het makkelijkste zijn geweest, dan was het maar klaar. Nee, bij de gedachte aan wat er zou kunnen gebeuren als zijn gevoelens wederzijds zouden zijn sloeg hem de schrik om het hart. De wortels van zijn bestaan zaten nog stevig vast.

Nu zit hij hier in zijn vijftig-plus appartement. Gezond en ongebonden. Maar ook zonder Margriet. Hij zou niet weten hoe hij haar nu zou moeten vinden. Hij haalt zijn schouders op en zucht. “Tja, had ik toen maar iets van me laten horen, dan was het hele voorval achter de rug geweest. Of niet natuurlijk. Maar ja, achteraf is makkelijk praten. Het is ook al weer tien jaar terug. Zo gaan die dingen”.