Heel Nederland doet net alsof Abulkasim Al-Jaberi een nette meneer is die iets heeft tegen het Koningshuis. De media met in hun gevolg allerlei bekende en onbekende Nederlanders met een eigen website papagaaien elkaar na over het o zo schandelijke wetsartikel majesteitsschennis. Men kakelt en buitelt over elkaar heen met varianten op het thema: ‘moet toch kunnen’. Totdat een andere schreeuwlelijk volgende week het tegendeel beweert, dan rennen ze daar allemaal achteraan.
Maar daar gaat het helemaal niet over. Het gaat over een in Nederland geboren en getogen oproerkraaiertje die het zo bont maakt dat het OM dringend een stok nodig had om het kereltje eens flink mee te begaan. De stok in deze metafoor is het wetsartikel majesteitsschennis. Onze Abulkasim is een goed doorvoed, hoog opgeleid kind uit de warme schoot van onze welvaartsmaatschappij. In onze samenleving hoef je eigenlijk niet zo heel veel en mag je een heleboel. Wij vertrouwen er op dat onze kinderen in ruil daarvoor karakter tonen en ongevraagd een positieve bijdrage leveren aan onze samenleving. Het allermooiste zou tevens een positieve bijdrage zijn aan ons bruto nationaal product maar we moeten jongens als Abulkasim ook weer niet overvragen.
Maar helaas leidt onze welvaart soms tot verwennerij en dat is hier ook het geval. In plaats van karakter te tonen maakt ons betweterige prinsje zich druk om ons slavernijverleden, om Palestina en Israël en om Zwarte Piet en husselt dat allemaal door elkaar en roept vanaf iedere zeepkist waar hij op mag hel en verdoemenis uit over ons landsbestuur, over ons koningshuis en alles wat daarbij hoort. Hij roert op en zaait haat. Wij zijn allemaal zionisten en ons land moet worden vernietigd, zo luidt zijn boodschap. Tot overmaat van ramp zijn er heel veel verwende prinsjes en prinsesjes in ons land en die scanderen dapper met hem mee, hun advocaten incluis.
Maar nu is meneertje beledigd en geschokt want in plaats van hem tot kalief te kronen komen ze hem, volgens zijn eigen woorden, ‘met een overmacht aan politie met veel geweld van het podium sleuren’. Ik heb de beelden van zijn arrestatie gezien. Heel gedwee liep hij tussen twee vriendelijk glimlachende vrouwelijke agenten mee. Volgens mij moest hij bijna huilen. Een van de agentes was vroeger de stagiaire op Abultjes kleuterschool, voordat ze overstapte naar de politieschool. Zij heeft hem ooit nog eens getroost met een aai over zijn bolletje toen hij zijn knietje had bezeerd. En hij mocht op haar schoot zitten.
Okee, een deel hiervan is verzonnen.
Maar ziet wat een beetje nuchter nadenken allemaal kan doen. Ik relativeer Abulkasim in nog geen 470 woorden van een opgeblazen kalief tot een strontverwend papkindje met narcistische trekjes. Zou er ook een wetsartikel kaliefschennis bestaan? Of valt dit nog onder vrijheid van meningsuiting?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten