Reacties van mij op gebeurtenissen in omroepland komen altijd
wat aan de late kant. Ik moet altijd eerst heel lang Googelen over wie het gaat
en wat er gezegd is. Sorry. Ook al ben ik geen groot televisiekijker, het
aanbod is desondanks overweldigend. Heb ik laatst al eens geschreven over de
Pekela-blunder van de EO, is nu weer Hoogezand Sappemeer in opspraak. Ik kan
wel aan de gang blijven met de omroepen en dat kan de bedoeling toch niet zijn.
Natuurlijk kan je wat vinden van de uitspraak van televisiemeneer Herman
Zaalberg die het item over de protesten tegen het nog te bouwen crematorium
mocht doen van zijn hoofdredacteur. Zaalberg dacht eens grappig te zijn en te
verzuchten dat “…je er dood nog niet gevonden wilt worden”. Leuke beeldspraak
wel, maar toch tegen vele zere benen. En niet eens zo heel ver gezocht want wie
wil er nou helemaal dood gevonden worden in Hoogezand Sappemeer. De mensen die
er wonen natuurlijk wel, al hoeft het niet persee vandaag of morgen, ieder
ander gaat liever gewoon thuis dood neem ik aan.
Los van de wat onhandige uitspraak van Zaalberg vind ik de
uitspraken van de tegenstanders van het crematorium ook van bedenkelijk niveau.
Zware metalen op de boerenkool en aswolken boven de bebouwde kom. Dan hoor je
het bericht op RTV-noord dat alle vluchten van en naar Airport Groningen-Eelde
voor onbepaalde tijd zijn geannuleerd wegens een grote aswolk boven de
provincie Groningen. Blijkt crematorium ‘De Vulkaan’ in H&S een paar kiloton
vliegas, verontreinigd met zware metalen, te hebben uitgestrooid. Al met al
zijn we een bedenkelijk treurig volkje aan het worden. We willen geen
windmolens, geen asielzoekers en nu ook al geen crematorium meer in ons dorp. De
omroepen komen zowat zendtijd te kort om waar dan ook in Nederland weer eens
een lokale zeurpiet iets treurigs te laten zeveren. Zelfs op de kindertelevisie
is het kommer en kwel. Ik kan me voorstellen dat Meneer Aart er de brui aan
geeft. Sesamstraat is vol. Windmolens, asielzoekers en oude mannen die al honderd
jaar dezelfde stemmetjes nadoen in een poppenkast. Voor je het weet komt er ook
nog een crematorium.
Voordat ik gisteravond onder zeil dan wel gestrekt ging ving
ik nog snel een glimpje sportjournaal op. Ik heb gelukkig helemaal geen verstand
van voetballen. Van horen zeggen weet ik dat er programma’s zijn waarin een
stel kinkels op leeftijd rond een tafel gaan zitten en dan uren achtereen over
voetballen gaan zitten lullen. Wie kijkt daar dan naar vraag ik me af. Treurig.
Maar goed, terug naar gisteravond. Opeens komt er een voetballer in beeld. Dat
zag ik meteen want hij stond in een voetbalstadion. Ik heb moeten Googelen om
er achter te komen wie het was: Memphis Depay. Meneer Depay is in opspraak. Hij
draagt een hoed. De wereld is te klein. Meneer draagt een hoed. Ik werd witheet
van de verslaggever. Ik heb niet opgezocht wie dat is, ik kon het niet meer
opbrengen. “Wie denkt Meneertje Aankomend Voetballertje wel niet dat hij is dat
hij nu al een hoed mag dragen……?”, neuzelde de verslaggever. Het was een
serieuze vraag. Gespannen wachtte ik af wat er nog meer zou komen. Bijvoorbeeld
iets over de onderbroek van de man. Of zijn sokken. Ik noem maar wat. Of deze: “Wie
denk je wel dat je bent dat je als broekie nu al je vriendin anaal mag nemen?
Alleen stervoetballers doen dat!”. Ik weet niet van welke planeet je moet komen
om bij het sportjournaal te mogen werken maar het staat wel vast dat die planeet
heel erg ver weg moet zijn. Niburu bijvoorbeeld. Nu begrijp ik ook waarom voetballers
veel moeten verdienen. Het is smartengeld. Er lopen zelfs sportlieden rond in
Nederland die PTSS hebben opgelopen van sportverslaggevers. Die brengen zomaar de
helft van de tijd door in een psychiatrisch ziekenhuis. In groepssessies doen
ze huilend verslag van de interviews die ze met sportverslaggevers hebben
moeten ondergaan. Wreed.
Mocht het onverhoopt ooit zover komen dat deze sportverslaggever
moet worden uitgestrooid, dan liever niet over het strooiveld van De Vulkaan in
H&S. Ik eet nog liever mijn hoed op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten