Ontraxs

Via de geëigende kanalen bereikte mij het voorstel van een modelspoorvriend om elkaar weer eens te ontmoeten. Het weekend waarin aan beide zijden de minste schade aan het thuisfront werd aangericht was toevallig het weekend van Ontraxs. Dat is een modelspoorevenement wat een keer per jaar plaats vindt in het Spoorwegmuseum. Verder zeg ik er niets over want dat ontgaat u toch volkomen.

Vriend reist altijd trouw per spoor. Nogal makkelijk want hij woont zowat naast een treinstation. Hij weet ook altijd precies hoe openbaar vervoer werkt. Geroutineerd wandelt hij gemoedelijk van perron naar perron en stapt ook altijd op het juiste moment in de juiste trein. Hij vind ook altijd een zitplaats en hij zit nog niet goed en wel of de trein vertrekt al. Geen vertraging, geen kapotte bovenleiding of een kapot wissel, niets van dat. Vriend stapt in en de trein rijdt. Breng hem geblinddoekt naar een willekeurig station en hij stapt zonder aarzelen in de juiste trein. Hij heeft ook altijd de juiste treinkaartjes. Voor een paar euro reist hij blindelings het hele land door.

Ik kan niet alleen in de trein. Er moet iemand mee. Ik weet niet eens hoe ik aan een kaartje moet komen. Vervolgens snap ik helemaal niets van dienstregelingen. Tien tegen een dat de trein die ik moet hebben niet bestaat. Want dan gaat de trein alleen op zaterdag als het op een oneven dag in de maand er voor niet geregend heeft. En dan ook alleen maar op even dagen als de r in de maand zit maar dan weer niet in het weekend. Gek word ik er van. Openbaar vervoer gaat op momenten waarop het mij niet past, vertrekt van plaatsen waar ik niet ben en stopt op plaatsen waar ik niet heen wil. Voor het geld van luxe slaapcoupe inclusief Thaise massage wordt ik als vee in een propvolle wagon geduwd samen met allerlei mensen om wiens gezelschap ik niet gevraagd heb. Zo waren wij, vriend en ik, lang geleden, eens in een stiltecoupe beland, elk aan een kant van het gangpad. Nou ben ik gek op stilte maar wij hadden elkaar een tijd niet gezien en dus heel wat in te halen. Ik zat naast een dame. Al na drie zinnen legde ze me het zwijgen op. Veelbetekenend wees ze met haar gemanicuurde vingertje naar het bordje ‘stiltecoupe’. Doodstil maar woedend keek ik haar aan. Vervolgens begon ze een kwartier lang tegen me aan te zeiken. Over het weer en haar kinderen en de regering en weet ik veel wat. Het boeide me geen reet want ik wilde met vriend over modeltreinen kleppen. Maar dat mocht niet want het was een stiltecoupe. Ik was blij dat we na een voor mij onbegrijpelijke overstap in een gewone veewagen konden staan. Als vriend me niet had verteld waar we heen moesten was ik onvermijdelijk in Polen beland. En mijn Pools is al zo beroerd. Ik moet ook altijd plassen in de trein. Maar dat kan niet. Of er is helemaal geen wc of er is wel een wc maar dan is hij stuk. Met openbaar vervoer is het net als met religie: je kan wel ergens instappen maar dan ben je aan de goden overgeleverd.

Aldus koos ik deze keer eieren voor mijn geld en ging met de auto. Voor twee tientjes reed ik heerlijk rustig en comfortabel naar het Maliebaanstation. Onderweg even een sanitaire stop en een beker donkerbruin slootwater. Een gezin uit Veendam was ook bij de benzinepomp. Ze schreeuwden moord en brand want het was negen uur ’s morgens en ze wilden kroketten en frikadellen speciaal. “Oes Samantha mot gain sjokkeloat hebben want den komt ze aan de schieterij!”. De kassajuffrouw keek me hulpeloos aan. Maar ik deed net of ik haast had en maakte me snel uit de voeten. Probeer dat maar eens in een trein. Na slechts een keer verkeerd rijden, Utrecht is ook zo veranderd de laatste tijd, vond ik een parkeerplaats op 50 meter van de ingang van het Spoorwegmuseum. Om naar treinen te kijken waar ik zelf nooit in zou gaan zitten.