Putgarten is het meest noordelijk gelegen plaatsje van de Duitse deelstaat Mecklenburg-Vorpommern, deelgemeente Mecklenburg-Rugen. Het is bekend omdat het vlakbij de bekende toeristenatractie Kaap Arkona ligt. Het bestaat naast een voormalige Landwirtschaftliche Produktionsgenossenschaft uit de DDR-tijd uit enkele oude huisjes, een brandweerkazerne en een nieuw appartementengebouw. Toen vlak na de Duitse eenwording de eerste West Duitsers Putgarten bereikten riepen ze verrukt: "Ach kijk, een museumboerderij!". Beledigd smeet men ze de deur voor de neus dicht. Putgarten was namelijk een van de modernste kolchozen van de DDR. Een dag later stelde men de landbouwwerktuigen op het erf op. In deze belabberde staat van onderhoud brachten ze als attractie meer op dan als landbouwwerktuig voor dagelijks gebruik. Tegenwoordig is de kolchoz uitgebreid met de obligate spiegeltjes- en kraaltjeskramen zoals men ze overal in toeristengebieden vind. Allemaal handgemaakte kunstvoorwerpen natuurlijk. Verder hoort er een kroeg bij en een vage kunstenares die iets doet met keramiek. Blijkbaar is dit wat wij als toerist willen. Vlak voor het begin van de bebouwde kom wordt al het autoverkeer een grote parkeerplaats opgeleid om zich vandaar via de kolchoz naar Kaap Arkona te begeven.
Het parkeerterrein is modern. Het heeft een slagboom met een kastje waar men een kaartje uit dient te nemen. Als men Putgarten onverhoopt wenst te verlaten dan gaat men met dat kaartje eerst langs een betaalautomaat. Opgetogen bereiken we de slagboom. Die staat echter al omhoog. Er naast staat een meneer. Hij is ruim 50 kilo te zwaar en ziet er onverzorgd uit. De rimpels in zijn gebruinde gelaat zijn zwart. Zijn kleren zijn uit de laatste DDR productie. Of ze sindsdien ooit gereinigd zijn waag ik te betwijfelen. Op zijn hoofd kleeft een asgrauw strohoedje. Hij draagt over zijn pak heen een lichtgroen hesje, jawel, zo'n verkeersregelaarsuniform. Niemand staat zo'n hesje beter dan onze parkeerwachter. Hij is een belangrijk man. Niemand verlaat het parkeerterrein zonder dat hij het kaartje uitgebreid heeft bestudeerd. Als hij zich er van heeft vergewist dat de datum overeenkomt met die van vandaag en alle streepjescodestreepjes recht staan, pas dan komt het verlossende knikje van een van zijn onderkinnen: "In Ordnung!". Er is op het hele parkeerterrein niemand die het waagt de man achteloos voorbij te rijden. Ook ik niet. Opgelucht verlaten we Putgarten, de vrijheid tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten