Van langzaam leven wordt je oud.

Als ik dan ’s morgens voor haar toonbank stond en ik wenste haar een goede morgen toe, keek ze me een beetje quasi vermanend aan. Het was zonde om zolang in bed te liggen, de ochtend was immers al bijna voorbij, meende ze, en de verse broodjes hadden, hoewel ze vanzelfsprekend van uitstekende kwaliteit waren, toch wel iets van hun versheid verloren. Terwijl ze me zo toesprak schitterden haar ogen van pret en haar reprimande eindigde steevast met de allerliefste glimlach die je je maar kan wensen. Nadat we dit ochtendritueel enige dagen hadden herhaald was het tijd voor de zwaardere gesprekken. Zij meende te kunnen raden dat ik uit Holland kwam. Holland was vlak wist ze, heel wat anders dan hier, waar het landschap wijds en glooiend is. Ze vervolgde met enkele tips, bezienswaardigheden die we niet mochten missen en prachtige stukjes natuur, zowel per fiets als ook met de auto goed bereikbaar. Nu was het mijn beurt en ik merkte op dat het land er toch ‘anders’ uitzag als ik gewend was van het oude West-Duitsland. Ik bemerkte een kleine frons van haar wenkbrauwen en even was ik bang dat ik iets verkeerd gezegd had. Maar ze besloot het me te vergeven en ze vertelde dat het een agrarisch gebied is waar de aandacht vanouds meer gericht was op productie en minder op natuur- en landschapsbeheer. Als zakenvrouw met gevoel voor toerisme benadrukte ze de ontwikkeling die nog steeds gaande is op het gebied van milieu en herstel van karakteristieke dorpsgezichten en gebouwen en vermeed ze zorgvuldig politieke aspecten en dagelijkse beslommeringen. Gaandeweg wisselden wij die ochtend enkele koetjes en kalfjes uit en toen aan het eind van ons korte samenzijn alle gemeenplaatsen wel zo’n beetje waren bezocht was het tijd om uit elkaar te gaan. Er was nog werk aan de winkel en mijn echtgenote zou zich wel afvragen waar ik bleef. Ter afsluiting sprak ze de volgende onsterfelijke woorden: “Ok, we lopen hier dan wel honderd jaar achter, maar daar staat tegenover dat wij honderd jaar langer leven!”