Pensioenleeftijd

Toen Jan Peter Balkenende minister-president was mocht hij van zijn moeder eens bij de Tros op de televisie. Hoe het programma heette weet ik niet meer maar het werd wekelijks uitgezonden. Er werd een vijf minuten durend filmpje getoond waarin een burger een vraag mocht toelichten en de minister-president gaf dan in de studio antwoord. In een van de uitzendingen kwam er een man aan het woord die op 52-jarige leeftijd werkloos was geworden en niet meer aan de bak kwam. Een hele ordner vol met brieven toonde de man op televisie en nog zo’n map vol met afwijzingen. De reden van afwijzing was eenvoudig. Te oud. Voor Jan Peter was het een inkoppertje. Zojuist was namelijk de Wet gelijke behandeling op grond van leeftijd bij de arbeid van kracht geworden. Na het tranentrekkende relaas van die arme werkloos geworden vijftiger antwoorde Balkenende met een stalen gezicht in één zin dat ‘afwijzing bij sollicitatie op basis van leeftijd verboden was’. Mission accomplished. Meteen daarna een reclamespotje voor maandverband. Ik geloof dat dat het moment is geweest waarop ik het vertrouwen in de politiek voor altijd heb verloren.

Het oprekken van de pensioengerechtigde leeftijd houdt in dat je 2 jaar later pensioen krijgt. Voor de pechvogels die op latere leeftijd werkloos zijn geraakt houdt het in dat je 2 jaar langer in de bijstand blijft. Met sollicitatieplicht uiteraard. Je moet die oudjes toch bezig houden. Aan het versoepelen van de arbeidsmarkt zullen deze en volgende regeringen niets doen. Niet zolang de BMW van de werkgeversvoorzitter nog wekelijks voor het Torentje van de minister-president staat. Ik wil best werken tot mijn 67ste. Maar is het werk er dan nog? Nederland vergrijst. Binnenkort gaat de naoorlogse geboortegolf massaal met pensioen. Als gevolg daarvan zitten de werkgevers straks met een schreeuwend tekort aan arbeidskrachten. Het geschreeuw zal tot in de verste uithoeken van de wereld hoorbaar zijn, maar op een frequentie die voor vijftigers niet meer waarneembaar is.