Zijn appartement verraadt dat de man alleen woont . Alle typische mannendingen liggen gewoon in de kamer, daar waar een man ze het liefst heeft, onder handbereik. Samenwonende mannen ruimen hun typische mannendingen op omwille van de lieve vrede en om ruimte te maken voor typische vrouwendingen, die wel in de kamer mogen liggen.
Midden in de kamer staat, naast de aan de kant geschoven salontafel, een robuust camerastatief. Het is ingesteld met de kop op kniehoogte en de er op bevestigde dure digitale camera is op de grond gericht. Meneer heeft iets met fotografie, dat is duidelijk. Enthousiast vertelt hij dat hij zich heeft gespecialiseerd in macro-opnamen van zeldzame plantjes. Hij heeft een vriend die bioloog is en die leert hem wat hij heeft gefotografeerd. Het gaat de fotograaf hoofdzakelijk om het plaatje, niet zozeer om het onderwerp. Er komt een luxe aaifoon tevoorschijn en daarop tovert meneer de prachtigste foto’s tevoorschijn op handpalmformaat. Dennenwolfsklauw, veenbloembies, getande kaaszwam, grote aardster, noem maar op en hij heeft er een plaatje van. Hoe zeldzamer hoe mooier. Van dat opnoemen kwam overigens niets terecht want ik weet helemaal niks van zeldzame plantjes. Zolang het groen is en het de grond aan het oog onttrekt vind ik het best. Moeders water over Moeders natuur is mijn devies. Plotseling is het hele scherm gevuld met een prachtig exotisch exemplaar. Of het zeldzaam is betwijfel ik maar het is vrouwelijk, beeldschoon geportretteerd en knap belicht. En naakt.
Wat mij betreft is het onderwerp van de foto bij uitstek iets wat een alleenwonende man graag onder handbereik zou willen hebben, al was het maar voor een uur, maar daar vergis ik me toch lelijk in. Ook in dit geval ging het alleen om het plaatje en niet om het onderwerp. Volgens mijn gastheer verliest een hobby namelijk zijn charme als het terug begint te praten. Ach ja, een fotograaf is ook maar gewoon een man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten