Nagorno Karabach

Er bestaat geen ultieme antwoordenmachine die een antwoord heeft op alle vragen. Ook niet op de vraag waar Nagorno Karabach ligt. Daarom heb ik mijn toevlucht gezocht bij Google. Die wist het.

Nagorno Karabach is een regio in de Zuidelijke Kaukasus. Het gebied behoort formeel tot Azerbeidzjan, maar de Azerbeidzjanen kijken wat Nagorno Karabach betreft liever een andere kant op.

Brordus heeft zijn ex Loes verloren aan een asielzoeker. Op zijn verjaardag komt zijn ex-schoonfamilie gezellig op visite. Nou ja, gezellig…… De schoonfamilie komt altijd tegelijk, behalve Wia want die is altijd te laat. In de bossen rond Ter Borg is een emotiefabriek gevestigd. De instrumenten en voorraadkasten hangen lukraak aan takken en bomen. Het personeel loopt in witte jassen door het bos. U kunt die fabriek niet vinden. U komt er alleen met behulp van een Twentse gids met hele lange benen. Onderweg door de bossen rond Ter Borg komt u de vreemdste zaken tegen. Schoonzus Wia bijvoorbeeld komt wel drie keer langs, in telkens een andere gedaante, en alle drie de versies krijgen dan ook nog onderling ruzie. De emotiefabriek wordt nog wel eens bestolen door een verstrooide professor die onderdelen zoekt voor zijn ultieme antwoordenmachine. Zwager Thijs is eigenlijk alleen maar uit op de antieke kast van Brordus. Zijn tweede vrouw Fie noemt zich therapeute. Maar eigenlijk zou ze eens bij zichzelf te rade moeten gaan. Verder loopt er door het bos een verjaardagscadeautjesbezorger rond waar je zomaar zonder iets te zeggen een cadeautje uit de stapel mag trekken. Zwager Barry is vertegenwoordiger in onverkoopbare rommel. Hij gaat liever achter mokkels aan. Momenteel is hij met Angela. Angela mag mee naar Brordus. De Twentse gids met de hele lange benen stopt even bij een zielige figuur die in een veel te kleine kist woont. Ook de kistbewoner is jarig. Hij krijgt net als Brordus visite die hem en zichzelf eigenlijk alleen maar in de weg zitten. Schoonzus Wia wil eigenlijk best wel verkering met Brordus maar die wil eigenlijk alleen maar met rust gelaten worden. Hij is helemaal niet zo verdrietig om het vertrek van Loes. Uiteindelijk is de Twentse gids met de hele lange benen klaar met de trektocht door de bossen rond Ter Borg en zingt als afscheid een liedje samen met haar koeien en geiten. Het Eten staat al klaar in een grote tent achter de boerderij. De deel is ingericht als theater. Volgend jaar wil ik op een zaterdag in een weekend waarin ik niet nog tien andere dingen heb. Je raakt er maar van in de war.

Er wonen in Nagorno Karabach ongeveer 145.000 mensen. Trouwens, mensen uit Nagorno Karabach noemt men Karabachers. Het is maar even dat u het weet. Als toneelgroep Unisolo volgend jaar weer iets organiseert in Westerwolde raad ik u aan om zeker te gaan kijken, luisteren, proeven en voelen. Wellicht begrijpt u dan beter waar de recensie over gaat die ik volgend jaar schrijf. 

Zienswijze betreffende de fusie tussen Vlagtwedde en Bellingwedde.

Zienswijze betreffende de fusie tussen Vlagtwedde en Bellingwedde.

Albert Winkel.  Ter Apel, 23 juni 2014.

Geachte colleges,

Bij deze wil ik graag mijn zienswijze indienen over de geplande fusie tussen onze beide gemeenten. Ik moet er eerlijk bijzeggen dat ik pas op het idee kwam dit te doen door het artikel van Marcel Looden in het DvhN van zaterdag 21 juni. Met name de opmerking dat er nog slechts vier zienswijzen zijn ingediend en dat die dan ook nog allemaal positief zijn zette me aan het denken. Dat kan toch niet waar zijn, dacht ik, en dus is het tijd voor een tegengeluid.

Ik heb getracht de stukken zo goed mogelijk door te nemen zoals ze te vinden zijn op de website van de gemeente Vlagtwedde. Het beeld wat bij mij ontstaat is dat deze fusie een aanloop is naar een verdergaande gemeentelijke herindeling op langere termijn. (4. het college van b&w op te dragen, gedurende de ARHI-procedure, open te staan voor initiatieven van derde gemeenten en alsdan besprekingen aan te gaan over aansluiting van deze gemeenten bij de Bellingwedde-Vlagtwedde procedure;)  (Naast het historisch perspectief wordt in het ontwerp aandacht besteed aan de visie op de nieuwe gemeente Westerwolde alsmede de positionering van deze gemeente in de toekomstige samenwerking op grotere schaal.)

In het Herindelingsontwerp Westerwolde staat dat u naast nostalgische sentimenten over Westerwolde tevens oog heeft voor wereldse zaken zoals schaalvergroting en kostenbeheersing. Of, zoals u zelf schrijft: “Hiermee voorop loopt in het nemen van de verantwoordelijkheid voor het nieuwe beleidsdomein dat vanaf januari 2015 tot de taken van alle gemeenten behoort.”  U kiest voor Westerwolde vanwege de bereikbaarheid voor de burger en zoekt voor het zware werk niet-vrijblijvende samenwerking met omliggende gemeenten. De vraag dringt zich op hoe vaak de burger fysiek op een gemeentehuis moet zijn en of de afstand Vriescheloo-Vlagtwedde dan wel kort genoeg is en de afstand Ter Apel-Stadskanaal (bijvoorbeeld) niet. Los daarvan is er een gevoelsmatige afstand en dat is in mijn ogen een nostalgisch sentiment, een kwestie van wennen. Vroeger kocht je een horloge bij de plaatselijke juwelier en tegenwoordig bestel je die via Ebay in China. Met een professioneel ingericht digitaal loket en een extra cursus telefonische klantvriendelijkheid voor uw medewerkers moet deze emotionele afstand makkelijk te overbruggen zijn.

Een ander argument wat u noemt is dat uit GrenzeloosGrunnen blijkt dat een bredere fusie niet gewenst zou zijn. Tja, dat is maar aan wie je het vraagt. Bovendien bent u toch al tot samenwerking veroordeeld gezien de ‘niet-vrijblijvende’ samenwerking. In GrenzeloosGrunnen heeft u ook kunnen lezen dat het met de toekomstvisie van de gemeentelijke bestuurders in onze provincie armoedig gesteld is. (Daarnaast constateert de commissie dat de huidige samenwerking in Groningen niet is gestoeld op een samenhangende strategische visie; er is geen gedeelde ‘stip aan de horizon’)   (De commissie heeft daarbij ook opgemerkt dat gemeenten elkaar doorgaans niet veel gunnen en elkaar onderling beconcurreren, zelfs als dat in het nadeel is van het geheel.)  In mijn ogen is dit dus een “wij van wc-eend adviseren wc-eend” argument.

Waarom dan toch deze fusie tussen Vlagtwedde en Bellingwedde? Is het misschien zo dat u hiermee een sterkere onderhandelingspositie creëert voor als de besprekingen over de gemeentelijke herindeling zoals bedoeld in GrenzeloosGrunnen pas echt losbarsten? Wat worden wij er beter van als wij gezamenlijk als fusiegemeente Westerwolde de onderhandelingen met toekomstige fusiepartners ingaan? Het antwoord daarop heb ik (nog) niet gevonden. Voor de burgers is van belang hoe u handen en voeten gaat geven aan de problematiek zoals die in 2015 op ons af komt. In GrenzeloosGrunnen kunnen we lezen dat u dat niet zelfstandig gaat lukken. En in uw eigen herindelingsontwerp geeft u al toe dat als fusiegemeente Westerwolde ook niet zonder samenwerking met anderen gaat lukken.

In de volksmond hoor ik alleen nostalgische sentimenten over Heerlijkheid Westerwolde en onze ‘eigenheid’, wat dat dan ook moge zijn. Het bange vermoeden is dan ook dat de voorstanders, de positieve zienswijzen, zijn gebaseerd op deze nostalgische sentimenten en totaal voorbij gaan aan de realiteit. Het samengaan van Vlagtwedde en Bellingwedde is in mijn opinie dan ook een verspilling van tijd en middelen. Groter respect verdient u door over uw eigen schaduw heen te stappen en direct over te gaan tot een bredere fusie zoals bedoeld in GrenzenloosGrunnen.

Met vriendelijke groet,

Albert Winkel

***adres***

Daniël Lohues

Beste Daniël,

Ik schrijf je naar aanleiding van jouw column van 14 juni jongstleden in het DvhN. Niet om te slijmen hoor, maar ik lees jouw verhaaltjes graag, ’s zaterdags. Eerst uitslapen, dan zwarte koffie, boterham met pindakaas en de zaterdagkrant met Daniël Lohues. Ik heb niks tegen Jan Wierenga hoor, begrijp me goed, maar de stukjes van Jan lees ik elke dag, en jij komt maar eens in de week. Is toch anders, vind ik. En Rosa Timmer heb ik laatst al eens genoemd, ook niks mis mee. Wat ik met name zo bewonder is de nuance die je weet aan te brengen aan de onderwerpen die je behandelt. Bijvoorbeeld de stukjes van 14 juni jongstleden en die week er voor. Schrijven over geloofszaken is spitsroeden lopen. Je hoeft maar iets te zeggen of onze gelovige medemens reageert als door een wesp gestoken. Je komt, meen ik, net als ik uit een Rooms-katholiek gezin. In hoeverre je nog iets gelooft van wat ze je jaren op de mouw gespeld hebben weet ik niet. Wat mijzelf betreft, ik ben er wel klaar mee. God en Jezus staan wat mij betreft op hetzelfde niveau als Harry Potter en Roodkapje. Al dan niet met of zonder zeven dwergjes en/of twaalf geitjes. (Zie je wel, Daniël? Ik kan daar maar niet genuanceerd over doen. Het lukt me gewoon niet.)

Je zult wel denken, wie is die vent? Logisch, je kent me niet. En ik jou ook niet echt, behalve van je stukjes in de krant en een optreden in de Muzeval. Hebben we nog een CD aan overgehouden. Echtgenote kocht er een bij het kraampje in de lobby. (Persoonlijk kick ik meer op jouw blues periode.) Maar in een open brief als deze lijkt onze relatie dan toch heel wat. Nu even terug naar het onderwerp. Je schreef in je stukje van 14 juni dat je reacties hebt gehad van medemensen die, maak ik uit hun reacties op, God nog hoog op Zijn voetstuk hebben staan. En je schreef dat je niet Jezus en zijn Vader bedoelde maar die andere profeet: Hij-die-niet-genoemd-mag-worden. Ik begrijp dat wel, je hoeft in een stukje maar hardop  Mohammed te schrijven of heel het politiek-correcte establishment valt over je heen. Om maar niet te spreken van boze enge mannen met veel gezichtshaar die graag, uit liefde voor Hem, een bijl in je voorhoofd zouden planten. (Merk op hoe ook hier de nuance weer ver te zoeken is.) Saillant detail is dat Hij-die-niet-genoemd-mag-worden zich bedient van dezelfde Vader. En het boek dat hij zijn volgelingen heeft nagelaten sterk gebaseerd is op de mythologie die toen al krap aan zeshonderd jaar werd verkondigd over die andere profeet en hun beider Godfather.

Wat mij echter stak Daniël, en nu komt het, is het verschil dat je trachtte aan te brengen tussen de beide profeten. Profeet J. zou niet gewelddadig zijn in tegenstelling tot profeet M. Akkoord, J. sloeg dan niet zelf met de botte bijl in het rond, maar zijn Vader droeg de mensheid in het Eerste Testament wel degelijk op zulks te doen, wat wij, want daar hebben we het over, dan ook met graagte deden. Zelfs onze voormannen, J’s zetbazen in Rome, deinsden er in die jaren niet voor terug om andersdenkenden in groten getale over de kling te laten jagen. M. heeft het dus niet van een vreemde. M’s volgelingen doen dus eigenlijk hetzelfde als J’s volgelingen, maar dan met zeshonderd jaar vertraging. Over evolutie gesproken. (Jij gebruikte deze woordspeling ook in jouw stukje, vandaar.) Dat wilde ik graag even aan je kwijt.

Daniël, mijn publiek bestaat uit hooguit enkele tientallen lezers, een enkele keer ruim honderd, als ik de woorden ‘Ter Apel’ en/of ‘Carnaval’ gebruik in de titel. De kans dat je dit leest is dus relatief klein, maar wie weet. Vergeef me dat ik jouw naam als titel heb gebruikt. Jij bent tenslotte een BN-er. En dat trekt toch altijd volk.

Met vriendelijke groet,

Albert Winkel

Dartel eens door het centrum der kunsten.

Wij, een aantal kerels van ongeveer middelbare leeftijd, waren op aandrang van de organisatie te Emmen bijeengekomen met onze modeltreinen, -auto’s, -trekkers, -boten -huizen en -vliegtuigen. Het werd georganiseerd door wat werd genoemd ‘de muziekschool’, maar in het gebouw wordt op velerlei wijze aan cultuur gedaan. En aangezien modelbouw ook een kunstvorm is voelden wij ons daar wel thuis. Wij zijn altijd blij met wat aandacht voor onze relatief onbekende kunstvorm welke door het onwetende publiek wel eens geringschattend als ‘hobby’ wordt aangeduid. Maar ach, neem ze het maar niet kwalijk.

Ook de muziekschool kan wel een wat hogere bezettingsgraad gebruiken en in tijden van nood moet men de handen ineen slaan. Het zou prettig zijn als Belangrijke Alwetende Gemeenteambtenaren en Gewichtige Doch Fantasieloze Bewindvoerders de kernwaarden van het woord ‘multifunctioneel’ weer zouden inzien maar helaas is dat in deze door hokjesgeest gedomineerde epoche een tamelijk utopisch ideaalbeeld. En dus moeten wij, gewone burgers, met initiatieven komen om de bureaucraten te laten inzien dat multifunctionele gebouwen beter rendabel te maken zijn door simpelweg eens over de schutting te kijken. De eenvoud der dingen is voor de heersende klasse kennelijk onzichtbaar.

Als een wervelwind kwam ze binnenwaaien. Ze had meteen de aandacht van ons allemaal. In haar kielzog een aantal rustige meisjes in zomerjurkjes, een beetje verlegen kijkend, alsof ze zich wilden verontschuldigen voor hun uitbundige vriendin. Het was een slank en blond meisje, beetje mager bijna, en ze ging gekleed in een zwart jurkje wat haar beeldig stond. Haar pupillen waren groot als schoteltjes en mede door haar uitbundig enthousiasme dacht ik dat ze stoned was. Later moest ik die verdenking weer intrekken, het zal de euforie van het moment zijn geweest. Het was gewoon een vrolijk, opgeruimd en extravert kind en de aandacht die ze ons schonk was een welkome afwisseling op het gebruikelijke modelbouwpubliek. Even snel als ze gekomen waren verdwenen de Verkade-meisjes weer. De toneelrepetitie stond op punt van beginnen. Ik had de dames beloofd om ook even bij hen te komen kijken. En zo kon ik heel even getuige zijn van een toneelstuk dat ging over een rechtszaak betreffende een delict in het drugscircuit. Het meisje in de zwarte jurk was de rol op het lijf geschreven.

Zie hier hoe goed het leven kan zijn. Twee culturen blijken heel goed samen te gaan. Toneelmeisjes blijken onze modeltreintjes ‘cool’ te kunnen vinden en modeltreinmannen blijken interesse te kunnen hebben in toneel. Is het heel toevallig dat ik ooit, in mijn reeds lang vergeten jonge jaren, een seizoen op het toneel heb gestaan in het stuk “Camping de Drie Berken” van Herman van der Aa? Ach ja, de eenvoud der dingen.