Wij, een
aantal kerels van ongeveer middelbare leeftijd, waren op aandrang van de
organisatie te Emmen bijeengekomen met onze modeltreinen, -auto’s, -trekkers,
-boten -huizen en -vliegtuigen. Het werd georganiseerd door wat werd genoemd ‘de
muziekschool’, maar in het gebouw wordt op velerlei wijze aan cultuur gedaan. En
aangezien modelbouw ook een kunstvorm is voelden wij ons daar wel thuis. Wij
zijn altijd blij met wat aandacht voor onze relatief onbekende kunstvorm welke
door het onwetende publiek wel eens geringschattend als ‘hobby’ wordt aangeduid.
Maar ach, neem ze het maar niet kwalijk.
Ook de
muziekschool kan wel een wat hogere bezettingsgraad gebruiken en in tijden van
nood moet men de handen ineen slaan. Het zou prettig zijn als Belangrijke
Alwetende Gemeenteambtenaren en Gewichtige Doch Fantasieloze Bewindvoerders de
kernwaarden van het woord ‘multifunctioneel’ weer zouden inzien maar helaas is
dat in deze door hokjesgeest gedomineerde epoche een tamelijk utopisch ideaalbeeld.
En dus moeten wij, gewone burgers, met initiatieven komen om de bureaucraten te
laten inzien dat multifunctionele gebouwen beter rendabel te maken zijn door simpelweg
eens over de schutting te kijken. De eenvoud der dingen is voor de heersende
klasse kennelijk onzichtbaar.
Als een
wervelwind kwam ze binnenwaaien. Ze had meteen de aandacht van ons allemaal. In
haar kielzog een aantal rustige meisjes in zomerjurkjes, een beetje verlegen
kijkend, alsof ze zich wilden verontschuldigen voor hun uitbundige vriendin.
Het was een slank en blond meisje, beetje mager bijna, en ze ging gekleed in
een zwart jurkje wat haar beeldig stond. Haar pupillen waren groot als
schoteltjes en mede door haar uitbundig enthousiasme dacht ik dat ze stoned
was. Later moest ik die verdenking weer intrekken, het zal de euforie van het
moment zijn geweest. Het was gewoon een vrolijk, opgeruimd en extravert kind en
de aandacht die ze ons schonk was een welkome afwisseling op het gebruikelijke
modelbouwpubliek. Even snel als ze gekomen waren verdwenen de Verkade-meisjes
weer. De toneelrepetitie stond op punt van beginnen. Ik had de dames beloofd om
ook even bij hen te komen kijken. En zo kon ik heel even getuige zijn van een
toneelstuk dat ging over een rechtszaak betreffende een delict in het drugscircuit.
Het meisje in de zwarte jurk was de rol op het lijf geschreven.
Zie hier hoe
goed het leven kan zijn. Twee culturen blijken heel goed samen te gaan.
Toneelmeisjes blijken onze modeltreintjes ‘cool’ te kunnen vinden en
modeltreinmannen blijken interesse te kunnen hebben in toneel. Is het heel
toevallig dat ik ooit, in mijn reeds lang vergeten jonge jaren, een seizoen op
het toneel heb gestaan in het stuk “Camping de Drie Berken” van Herman van der
Aa? Ach ja, de eenvoud der dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten