Nikolauskirche

Het was halverwege de zeventiger jaren. Ik was een puber, met jeugdpuistjes, bijbehorend gedrag en met een pakje Zware Van Nelle op zak. Ons gezin ging voor het eerst naar Oostenrijk en puber of niet, dat was toch wel een avontuur waar ik bij wilde zijn. Vader had een caravan van de sloop gered en met vereende krachten opgelapt. Het ding zat na de renovatie beduidend steviger in elkaar als toen het uit de fabriek rolde. Met vijf personen in de auto en de veel te zware sleurhut aan de trekhaak gingen we op pad. Ik was te jong voor een rijbewijs en zelfs een brommer had ik niet. Toch wist ik pa haarfijn te vertellen wat hij allemaal fout deed op de Duitse Autobahn. Later vroeg ik me wel eens af hoe mijn ouders het met me uitgehouden hebben. Toen ik zelf kinderen kreeg begreep ik het.

In het Iseltal, bij het plaatsje Matrei i.O., staat de St. Nikolauskirche. Toen wij voor het eerst door het dal reden leek het een plaatje zoals je ze zag in de Kampioen en in folders van modelspoorfabrikanten. Natuurlijk móesten wij naar dat witte kerkje op die berghelling. Het vroegmiddeleeuwse monument maakte een diepe indruk op me. Vermoedelijk omdat het de eerste keer was dat ik in Oostenrijk in een vroegmiddeleeuws monument kwam. Het staat me nog helder voor de geest hoe mijn vader stond te worstelen met zijn camera om de fresco’s zonder flits op het celluloid vast te leggen. Van onze eerste vakantie in Oostenrijk weet ik verder niet veel meer. Maar de St. Nikolauskirche is me altijd bij gebleven. Ik ben later vaker in Matrei geweest. Dan keek ik van een afstand naar het witte kerkje en dacht terug aan mijn eerste keer Oostenrijk. Ik heb er altijd nog een keer naar toe gewild, maar het kwam er nooit van. Oude kerkjes waren kennelijk uit de tijd en ik drong nooit aan.

Maar dit jaar gingen echtgenote en ik sinds lange tijd weer naar Matrei. De kinderen gaan al lang niet meer mee en ik moet me nu zelf wijzen op de fouten die ik maak op de Duitse Autobahn. Normaliter bedenken we ter plekke wat we willen zien en doen in de vakantie. Voor ons is vakantie er voor om vooral niets te moeten. Maar nu wist ik het zeker, we gaan naar de Nikolauskirche! Echtgenote begreep meteen dat het menens was. Het kerkje was nog precies zoals het in mijn geheugen gegrift staat. Met mijn digitale camera schoot ik moeiteloos zonder flits het geheugen vol. Uiteindelijk wilde ik per se een pad naar boven oplopen voor het allermooiste plaatje. Helemaal alleen op de helling ging ik even zitten. Daar zat ik dan, vierenvijftig jaar, te mijmeren over een vakantie van 38 jaar terug. Of ik ooit weer in de Nikolauskirche kom durf ik niet te voorspellen. Maar de gedachte dat het makkelijk in een dag met de auto te bereiken is maakt veel goed.