Zo nu en dan zit er tussen onze gewaardeerde clientèle een
Vereniging van Eigenaren. Een VVE is een club mensen die allemaal de binnenkant
van een betonnen doos hebben gekocht en voor wat betreft de buitenkant samen
dingen moeten afspreken. Het gaat natuurlijk altijd over geld. Dan moet er na
twintig jaar iets vervangen of gerepareerd worden en prompt scheurt de mantel
der liefde in duizend stukken uiteen. Iedereen vind zichzelf de meest
verstandige bewoner van het complex en daarom is een VVE steevast hopeloos
verdeeld. Er is in Nederland geen VVE te vinden is waar geen gedonder is. Scheldpartijen,
roddel en achterklap, ja zelfs een enkel handgemeen moet u voor lief nemen als
u ooit een koopflat wenst te betrekken.
Op deze vroege maandagochtend stond meneer de voorzitter
reeds op ons te wachten. Het was al 2 minuten over acht en de werkzaamheden
hadden om acht uur moeten beginnen. Maar eerst moest ons werkbusje 10
centimeter naar links worden verplaatst en ruim dertig centimeter naar voren.
Toen volgde een uitgebreide instructie. Het bleek dat de blauwe houten panelen
met scharnieren er aan deuren werden genoemd en de massieve doch doorzichtige
panelen waren de ramen. Zo volgden er nog enkele bouwkundige
wetenswaardigheden. Uiteindelijk wisten wij de man er van te overtuigen dat wij
zeer wel op de hoogte waren van de functie en het gebruik van een lift.
Toen wij wat waren gewend vernamen wij dat de voorzitter
stiekem ‘De Generaal’ werd genoemd. Er was niet een bewoner te vinden die nog
geen aanvaring met de generaal had gehad. Oh ja, toch, dat oude vrouwtje op de
tiende. Doof, blind, dement en bedlegerig had ze het niet gewaagd hem tegen te
spreken. Een mevrouw op de begane grond die ooit eens iets terug had gezegd had
het zwaar te verduren. Telkens als ze zich op haar terrasje begaf bekogelde de
generaal, 78 jaar oud, haar vanaf zijn balkon op de derde met alles wat er maar
voor handen was. Hij maakte obscene gebaren naar haar en riep schuttingwoorden.
Zodra ze dan omhoog keek dook hij snel weg, maar natuurlijk altijd net te
laat.
Uiteindelijk was ook het commandocentrum van het opperbevel aan
de beurt. Wij probeerden tussen neus en lippen door uit te vissen wat de
achtergrond was van de Generaal. Het leek ons dat hij een zwaar leven moest
hebben gehad om zich in de herfst van zijn leven te ontpoppen tot ramp voor de
samenleving. Maar nee, het was hem altijd voor de wind gegaan. Enig minpuntje
was dat zijn echtgenote hem op zijn vijfenzeventigste had verlaten na een
huwelijk van 43 jaar. Verder was hij altijd beroepsmilitair geweest. Afdeling
zandhazen. Op zijn 55ste zwaaide hij af. Als korporaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten