De lieve heer

En waar ik al bang voor was, gebeurde dan ook prompt. Voor de deur stond een oude man met een grijze baard, gekleed in prehistorische kledij. Hij kwam me vaag bekend voor, Abraham of Mozes of Noah of zo iets. Mannen van ongeveer, maar iets jonger nog, Methusalem’s leeftijd, in de bloei van hun eeuwigheid.

“Ik ben God!”, beweerde hij stellig. 

Ja sorry hoor, ik wordt altijd een beetje recalcitrant als iemand beweert iets te zijn wat niet bestaat.

“Ga weg….”, zei ik smalend, “…en doe Maria de groeten!” Tegen beter weten in hoopte ik dat hij dat letterlijk op zou vatten.

“Verdomme!”, riep hij kwaad.

“Helemaal mijn idee, Vader!” Hij bleef me een tijdje kwaad aankijken. Hij was nog nooit van repliek gediend, dat was duidelijk even wennen.

“Nou, kom d’r maar in dan….” Ik ben tenslotte de kwaadste niet, al moet dat wel zo op hem zijn overgekomen vermoed ik. Bovendien had ik onlangs Magere Hein nog overleefd. Dat zou me bij God dan ook nog wel lukken.

“Mag ik aannemen dat je net als Magere Hein ook alleen in mijn fantasie bestaat?”

“Zo is het. Maar ik moet er wel bijzeggen dat het geloof in mij wel wat hardnekkiger is dan het geloof in een skelet met een zeis.”

“Vertel mij wat…..”, zei ik moedeloos. “Hoe heb je dat trouwens voor elkaar gekregen?”.

“Nou, ik heb er weinig mee van doen gehad hoor, het is allemaal mensenwerk. De aanjagers van de Joodse opstand hadden een kop van Jut nodig voor als de Romeinen zouden ingrijpen. Dat werd degene die ze later Jezus zijn gaan noemen. Maar die stomme Romeinen schoten in hun eigen voet door hem te executeren.

“Maar waarom woont de paus dan nu in Rome?”, wilde ik weten.

“Het verhaal van de opstand in Galilea ging als een lopend vuurtje door het Romeinse rijk en dat werkte nogal gezagsondermijnend. En het rijk was al aan het afbrokkelen. De Romeinen begrepen dat bezetting en onderdrukking met een leger op den duur onhoudbaar was. Er moest een andere methode gevonden worden en dat bleek wonderwel te lukken door je te beroepen op een onafhankelijke hogere macht. Pas toen kwam ik bij de Romeinen in beeld. Om de inmiddels mythische Jezus in het zadel te houden bedachten ze dat ik zijn vader ben. Maar de mensen waren toen nog niet helemaal məšūggā (Hebreeuws voor mesjogge) dus daar kwamen ze niet mee weg. En zo verzonnen ze de ene verklaring na de andere. De erfzonde, de zwangere maagd Maria, de herrijzenis van Jezus, hoe ongeloofwaardiger het werd, hoe mooier de mensen het vonden. Dat is de reden dat het christendom zich via Duitsland over Europa verspreidde, en niet vanuit Galilea in het Midden Oosten. In de uitvoering veranderde echter niet veel, wie niet horen wilde moest het zwaard voelen. Nu niet meer door de soldaten van de keizer maar door de inquisiteurs van de paus. De uitdrukking ‘vele wegen leiden naar Rome’ is hierop van toepassing; er zijn meer manieren om de baas te spelen. De garnizoenen verdwenen, de kloosters kwamen er voor in de plaats.”

“En de Islam dan?”

“Simpel. De truck om de verantwoordelijkheid voor jouw daden af te wimpelen op een hogere macht bleek in het Midden Oosten ook goed te werken. Mohammed speelde gewoon hetzelfde spelletje.”

“Je weet het leuk te brengen.”, moest ik toegeven.

“Ja, zo werkt religie. Eerst geloven, dan zien…..”, zei God.