Midden in het vak voor het groenafval staat een oud klein donkerblauw Japans koekblikje. In de reclame lijkt het altijd alsof er in dit soort auto’s een heel jeugdelftal past waarbij de chauffeur dan nog zijn armen moet strekken om bij het stuur te komen maar in werkelijkheid is er slechts plaats voor de bestuurder met, als het een kleintje is, één passagier. Het staat ruggelings ingeparkeerd met de achterklep geopend. De eigenaar van het autootje loopt opgetogen over het terrein rond met de buik vooruit, armen langszij, met een grijns van oor tot oor. Hij geniet met volle teugen. Verwonderd beziet hij wat anderen weggooien en als hij de kans krijgt begint hij er een praatje over en steevast eindigt hij met een schouderklopje. Dan loopt hij weg, het slachtoffer verbaasd achterlatend. Of dit de dag van zijn leven is weet ik niet maar hij vind het overduidelijk prachtig. Uiteindelijk wordt de man vriendelijk verzocht zijn brikje weg te zetten waaraan hij geschrokken voldoet. Het is nooit zijn bedoeling geweest de doorstroming te hinderen, het is gewoon nog niet bij hem opgekomen dat hij überhaubt tot in de weg staan in staat is.
De volgende auto met aanhanger behoort tot twee nette heren, volwassen zoon met gepensioneerde vader, die in beschaafd Nederlands converseren over de wijze waarop automobiel en aanhanger dienen te worden geparkeerd teneinde van zijn zware last takken te worden verlost. Het dispuut eindigt ermee dat de volwassen zoon wederom achter het stuurwiel plaats neemt en de gepensioneerde vader verbaal en met handgebaren aanwijzingen geeft. Volgens de vader moet de aanhanger toch zeker 15 centimeter verder achteruit terwijl het volgens de zoon geen bal uitmaakt. Natuurlijk verontschuldigd hij zich later bij zijn oude heer voor zijn obscene taalgebruik. De takkenbossen worden gezamenlijk uiterst netjes vlak naast de reeds gestorte bult gedrapeerd. Na de arbeid aanschouwen de heren de vrucht van hun inspanning en snel worden nog enige uitstekende takken herschikt. Dan besluiten ze dat het klaar is en keren terug naar moeder de vrouw die met koffie met een plakje sukadekoek op ze wacht. Een grote gele bulldozer vermorzeld vervolgens in een oogwenk het trotse stapelwerk van de heren en schuift het respectloos tussen het overige afval.
Inmiddels is ook mijn aanhanger leeg en ik wacht met draaiende motor om tussen het straatgewoel door de weg naar de uitgang te vinden. De plaatselijke vuilstort is een zeer geschikte plek om menselijk gedrag te observeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten