Doodgevroren

Het is vroeg in de ochtend. De tuin is wit van het rijp. Koud is het zeker, jas aan sjaal om. De paar meter tot aan de straat, het is vandaag grijze container dag, is al voldoende om terug te verlangen naar open haard, kerstboom, peperkoek en gluhwein. Maar ja, we hebben geen open haard.

In het voorbijgaan zie ik haar liggen. Ze is dood, maar het lijkt alsof ze slaapt. Stengel en blaadjes plat op de grond, het witte kopje een beetje ingezakt. Bedekt met kleine grijze pareltjes bevroren dauwdruppeltjes. Het is een trieste aanblik. Ik sta er even naar te kijken, wordt er wat mismoedig van. Waarom moest dit jonge leven sterven? Vol goede moed duwde ze de bol open en wrong ze haar steel door de aarde omhoog. Ik stel me voor hoe ze zich volzoog met haar eerste ademtocht kooldioxide. Hoe ze haar beide blaadjes langs haar lichaam omhoogtrok naar boven. Hoe ze haar witte kop opstak om de voorjaarszon te begroeten. Fier en vol zelfvertrouwen komt ze in een paar dagen tijd tot volle wasdom. Ze schopt met haar wortels in de aarde om de anderen wakker te schudden: “Kom naar boven! Het is voorjaar!”. Maar ze wordt niet geloofd. Het is te vroeg, vinden de anderen, het is nog te koud.

Ze hebben gelijk, het is nog te vroeg. Koning winter deelt nog lukraak flinke klappen uit. Daar is ze niet tegen bestand. Nog voor ze zich kon openen om haar stuifmeel ter beschikking te stellen sterft ze vruchteloos. Eenzaam bevriezend op de koude aarde. Het is 15 maart 2013.