Eurovisiesongfestival

Begin deze week zag ik een foto in de krant van een meisje met een tattoo en een microfoon in de hand. Ze beeldde een zangeres uit zo leek het en uit het onderschrift kon ik opmaken dat het kind Anouk heet. Ik had nog nooit van haar gehoord maar vanavond verdedigde ze ons land op het Eurovisiesongfestival tegen vijandige mogendheden.

Vorig jaar hoorde ik gedurende een paar weken een liedje op de radio voorbij komen wat me bijzonder beviel. Het ging over een meisje van vijf wat met een jongetje van drie op straat danste. Telkens als ik het liedje hoorde deed ik de radio harder, zo mooi vond ik het. Bij het liedje stelde ik me een rijpere vrouw voor die mentaal door de tijd getekend een melodramatische beschouwing bezong van haar jeugd. Totdat iemand me er op attent maakte dat het de Nederlandse inzending voor het EVSF 2012 betrof. Prompt was voor mij de lol er af. Het bleek dat in plaats van rijpe vrouw het een jong schepsel betrof die weliswaar mentaal getekend leek, maar niet door de tijd. Ik stelde me voor hoe het arme kind omringt werd door kleffe Trosnichten die haar een Pocahontasjurk aantrokken en een verentooi opzetten. Totaal overstuur dribbelden ze met samengeknepen billen om haar heen. Ze hielden de rug van hun rechterhand tegen hun voorhoofd en terwijl ze met hun ogen knipperden kirden ze luidkeels: “Oh my god….!!!”. En dan in de pauze evengoed wel staand pissen. Nepwijven. Geen wonder dat het arme indianenvrouwtje kansloos was.

Ik weet van Anouk verder niets, hoewel ik haar best even had kunnen Googelen. Maar laat maar. In een reclamespotje van een verzekeringsmaatschappij speelt ze een ruig wijf wat met een forse kater het hele EVSF mistte. Dat beeld houdt ik liever vast. Terwijl ik dit schrijf is de uitslag aan de gang. Verweggiestan trois points. Weet je wat? Ik vind het wel best.