“Je weet de weg en je gaat je gang maar” zegt ze als ze de deur voor me open doet. Terwijl ze verdwijnt in haar loggia sleep ik het appartement vol met mijn gereedschap. Een loggia is in dit geval een inpandig balkon met grote ramen die open kunnen. Op enig moment hoor ik haar praten. “Vrouwtje komt even bij Tippie zitten. Mag dat wel? Tippie liedje zingen? Vrouwtje wil Tippie even wat voer geven. Vind Tippie dat wel fijn?” Als het werk gebeurd is wil ik natuurlijk het mijne weten van Tippie. Het blijkt een parkiet te zijn. Het is haar negende parkiet. Parkieten worden al niet oud maar twee van de negen hebben zich ook nog vroegtijdig doodgevlogen. Tegen de ramen van de loggia. Ze heeft ze allemaal leren praten. Tippie heeft een woordenschat van wel 150 woorden! Kennelijk kijk ik wat ongelovig want ze zet haar verhaal meer kracht bij en doet uit de doeken hoe ze de beestjes zo ver heeft gekregen. Het leren praten is meer een soort conditioneren. De vogel bootst klanken na die vrouwtje eindeloos voorzegt bij een bepaalde handeling. Het dier gaat uiteindelijk het woord ‘zeggen’ als vrouwtje de handeling in stilte verricht. Bijvoorbeeld: vrouwtje pakt iets van tafel, een kopje of zo, en loopt er mee weg. “Zo, klaar alweer!” roept Tippie. Nog weer veel later zegt Tippie ‘klaar alweer’ als vrouwtje ‘zo!’ zegt. Ik wil natuurlijk een demonstratie maar Tippie is toch zeker Gekke Gerrit niet. Tippie zwijgt in alle talen. Het is beter als we buiten Tippies gezichtsveld zijn. En ja hoor, na enige tijd hoor ik in de verte een heel zacht vogelgemummel. Ik moet toegeven, er zijn in het gemummel met enig inlevingsvermogen wel degelijk enkele woorden te herkennen.
Volgens mevrouw voert ze hele gesprekken met Tippie. Dat vind ik dan wel weer sneu. Van pure eenzaamheid gesprekken voeren met een vogel die alleen maar reageert op klanken die je zelf voorzegt. Maar misschien zie ik het wel te somber in. Bij het afscheid verzucht mevrouw dat de mensen haar niet geloven als ze van Tippie verteld. Tja, dat heb je soms. Maar ze heeft er iets op bedacht! Vragend kijk ik haar aan. Ze trekt een la open en haalt er een hypermodern dicteerapparaat uit. Digitaal vanzelf. Hiermee snoert mevrouw alle Tippie-sceptici de mond! Keihard bewijs! Mijn bewonderende stilte mag worden opgevat als een verzoek om een demonstratie. Mevrouw begrijpt de hint en drukt verwoed op alle knoppen die het apparaat rijk is maar ook een digitale dicteermachine is toch zeker Gekke Gerrit niet. Plotseling gaat haar een licht op: “Oh ja, mijn zoon zou er altijd nog een keer batterijen in doen…….”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten